Άσπρο -μαύρο
η πόλη αδειάζει κι η ανυπαρξία αλητεύει σε καιρούς αναρχικούς .
Απροσποίητος ο τρόπος που περπατάς
κρατώντας το τσιγάρο στο δεξί χέρι
κι οι χορδές των οργάνων
φλερτάρουν θρασσύτατα ό,τι ποθούν.
Το θέλουν δικό τους.
Κι ο ρυθμός ακολουθεί.
Δεν βρέχει
μόνο ο αέρας μας ξεσηκώνει με τσαχπινιά
κουνώντας την ζωή μας πέρα δώθε
επειδή έτσι του ψιθυρίσαμε
επειδή έτσι μας αρέσει
με τα ψάρια να πηδούν στο νερό
τα κοράλλια να κρέμονται στο λαιμό
και τα όνειρα να γέρνουν στην αύρα της αρμύρας σιμά.
Βουτιά από ψηλά.
Πανοραμική θέα.
Ίσως να μην την ξαναδούμε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου