Συννεφιασμένα κι ανόρεχτα
ξημερώνουν τα πρωινά
σαν έρχεται η ώρα της ανάκρισης
με το εγωιστικό στοιχείο
που ‘χει ένα χρώμα ώχρας
και μουδιασμένα χείλη
απ’ τα ρουφήγματα των στραγγισμένων πόθων.
Στέκει απέναντι μου μειδιάζοντας
για τις νίκες του άκαμπτου πηλού
κάθε που ψάχνω να διαφύγω
λαχταρώτας να κατοικήσω στο ξέφωτο
που εκείνο δεν ορίζει .
Αλύτρωτες οι νύχτες
σαν ξεπροβάλλει η μάσκα της αυτοταπείνωσης
μέσα από ένα ακαθόριστο ημίφως
κι η διεκδίκηση ζητά τον λόγο
για ό,τι δεν μου ανήκει.
Σταμάτησαν να συμμαχούν τα φώτα
γύρω απ’ τις σκεπές που με φιλοξένησαν
όταν πεθύμησα να κατακτήσω λαίμαργα
κι έξω από εμένα να χρεώνω την ανάγκη.
Φυγάδεψαν το νάρκισσο υφάδι
στ’ άστρα όπου το ένα τους μάτι ήταν τυφλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου