Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

"Ενεργειακές Σκέψεις Αγάπης" Ευλογημένο με Αγάπη Το 2010

                                                 




       N.Roerich
 Μόνο καλό υπάρχει ανάμεσά μας.
Χίλιες Ευλογίες.

  Πρόθεση ,Νούς  και Καρδιά Εστιάζουν μόνο στην Αγάπη.

   Η αγάπη με ακολουθεί σε κάθε βήμα.
Ακολουθώ την αγάπη σε κάθε βήμα.

   Ό,τι κάνω ,το κάνω με αγάπη.
Η αγάπη είναι οδηγός μου.

   Απελευθερώνω κάθε περιττή ανάγκη,
κάθε περριτή επιθυμία,κάθε περριτό "θέλω".
Υπερβαίνω με ευκολία το κατώτερο εγώ.
Κυριαρχία του Πνεύματος.

 Αγάπη ,Ειλικρίνεια, Πίστη, Εμπιστοσύνη,
Γαλήνη, Ηρεμία, Χαρά, Ευτυχία,
Επαφή,Έρωτας, Επικοινωνία,
Αλήθεια, Καλοτυχία, Δύναμη, Αφθονία,
Επιτυχία!
 Εκφράζω Όλες Αυτές τις Ανώτερες Ποιότητες Συνεχώς

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Όριο μηδέν




                                               



  Η ώρα τέλειωσε στα δίχτυα
της αλύγιστης σιωπής
ποτίζοντας τα ξεραμένα δάκρυα
με σταγόνες που ζωήρεψαν
πατώντας την ανάγκη
του έρμαιου εαυτού για αυτολύπηση ,
κατασπαράζοντας τον ηττημένο στρατιώτη
πίσω από την ετικέτα που βαρέθηκε
ταπεινωτικά να υπογράφει.

 Χείλη κλειστά στο στοργικό άγγιγμα.
Με τσακισμένη την ανάσα
των φτερωτών δακτύλων του
στέκονταν σ' ένα  μετέωρο φανάρι
που  ξέχασε ν' αναβοσβήνει .

  Τετριμμένες αποφάσεις
 εναντίον κι αυτές
του μίσχου που  κόπηκε
κατά την λεηλασία αλλόκοτων συγκυριών
ξεπερνώντας το όριο
αψηφώντας τον ήχο του κοτσανιού που τρίζει.
Η ευθύνη μαζί κι η ανοχή
κι αυτές στο πουθενά συγκατοικούσαν .

 Οδοιπορικά ανηφορίζουν στην κάθοδο ,
απαξιωτικές συνομωσίες
με τα είδωλα  ολισθαίνουν.
Η ιδιαιτερότητα δεν περνάει απαρατήρητη
φθονείται από κρύες σάρκες.
Μόνο σάρκες.

 Αντικριστά
πρόσωπο με πρόσωπο
ουλή με ουλή ,
βλέμμα δικαιολογημένα αδικαιολόγητο
κι η ύπουλη  δήθεν συμπονετική πνοή
ν' αργεί την επανάσταση .

 Εκείνος ή οι Άλλοι ;
Πόσοι; Ένας .

 Το μηδέν παραφυλάει στα πατώματα
ν' αλιεύσει αδυναμίες 
εκπνέοντας τη μολυσμένη άνοιξη.
Πολλοί γυροφέρνουν
και τα διαμάντια είναι για λίγους
θέλει δουλειά να τα κερδίσεις.

  Στη γωνία καραδοκεί η επόμενη μάχη
τραβώντας τον από το δεξί μπράτσο
 που ατόνησε ,
έμαθε όμως να υπακούει
σε ό,τι απλόχερα του χαρίστηκε.

Σ' εκείνον .
Αριστερά του στέρνου
στη θέση της καρδιάς απλώνονταν μια θάλασσα.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Η λάμπα


                                                       

 Αυτό το αναμμένο φως της λάμπας
εσωτερικά της σκάλας
του χτισμένου από σπάνια πέτρα σπιτιού
μαγεύεται και παραμιλά
κάθε που την ανεβαίνεις.

  Αχνοφαίνεται το μυστικιστικό παράδοξο
του πνεύματος
προσδίδοντάς της αγιοσύνη
μέχρι το τέλος
αυτού του μακρινού διαδρόμου.

   Σε όποιο δωμάτιο  τοποθετηθεί ,
η ανατολή του ήλιου
-αφοσιωμένη σύμμαχος του πεπρωμένου-
παραδίδει ανοιχτά τα χαρτιά της σ 'εκείνη.
Το γυαλί της καθρεφτίζει εσένα.

 Ζωτική χαρακτηρίζεται
η ακτινοβολία της
από τις υπόλοιπες γωνιές του σπιτιού
περνώντας την πόρτα της μόνιμης συμβίωσης.

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Αλέξης Γρηγορόπουλος

Αλέξης Γρηγορόπουλος PDF Εκτύπωση E-mail
Παρασκευή, 04 Δεκέμβριος 2009 23:18
Γιώργος Σαρρής
Κάθε φορά που ακούω φωνές στο δρομο,
η πόρτα τρίζει, ανοίγεις και μπαίνεις.
Με πάνινα παπούτσια κι εκείνη τη μπλούζα
MARVIN AND FRIENDS
και τη μπλέ ριγέ ζακέτα σου.
"Μή με ξεχνάτε " μου λές
κι όλο κοιτάζεις στα χαμένα.
"Υπάρχει ελπίδα ρε φίλε;" ρωτάς
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω.
Κοιτάζω πίσω και τρέχω εκεί,
γωνία Μεσολογγίόυ και Τζαβέλλα,
εκεί που σ'άφησα για να σε ξαναβρώ.
Μπερδευω κόσμους μεταξύ τους,

σπάω το χρόνο , ανακατεύω τα κομμάτια.
Τα Πολυτεχνεία, τους Δεκέμβρηδες, τις χαμένες επαναστάσεις,
που ζεσταίνονται σα φυλλαράκια,
σα φυλλαράκια σε μια γωνιά στην άσφαλτο
που σκάνε μύτη μόλις ανάβει φωτιά.
"Οι ουτοπίες ρε φίλε, οι ουτοπίες..."
σ'ακούω να μουρμουρίζεις.
Δεν εισαι πια δεκάξι, μεγάλωσες,
μακρύναν τα μαλλιά σου,
βαθύνανε τα μάτια σου σα θάλασσες.
Πέρασες απ'την άλλη μεριά αλλά να...,
όποτε βλέπω άδεια καρέκλα
και τον καφέ ν'αχνίζει μόνος στο τραπέζι,
σε σκέφτομαι και λέω πως είσαι συ...
Αραγε ήσουνα στο λάθος μερος, τη λάθος στιγμή;
Η εχει απλά η ζωή εναν τρόπο να μιλαει,
και διάλεξε εσένα να τα πείς,
να πείς τη "λέξη και το γράμμα"
χωρίς να βγάλεις ένα αχ την ώρα που έπεφτες;
Να πείς πως κάναμε πίσω, πως το ξεχάσαμε το όνειρο,
το καταδώσαμε έτσι απλά για ένα τίποτα,
για μια "ζωή" σε εισαγωγικά,
μ' ένα κλεμμένο εισιτήριο στην τσέπη,
μια δανεική διαδρομή λίγο πιο πέρα.
Λιγο πιο πέρα που;;;;
Α ρε φίλε, καταμόναχο αγριμάκι,
μια στάλα ουρανός ήσουνα μόνο,
ενα φωσάκι τόσο δα μά κοίτα...
Ενα παιδί σαν όλα τα παιδιά,
που όμως μια ανάσα, ενα γέλιο του τρελό,
ενα αντριλίκι παιδικό,
ζυγίζει αλήθεια πιο βαριά
απ'όλες τις υπέροχες κοσμοθεωρίες.
Σου χρωστάω, σου χρωστάμε
αυτή τη στάλα ουρανό,
αυτή τη στάλα ουρανό ρε γαμώτο...
Καθε φορά που μυρίζει καπνια και δακρυγόνα,
ανοίγεις την πορτα και μπαίνεις.
Με πάνινα παπούτσια κι αυτή τη μαύρη μπλούζα Marvin and friends.
"Mή με ξεχνάτε ρε φίλε,μη με ξεχνάτε" μου λες