Νύχτα, μεσάνυχτα
και το πρωί
γίνεται πάντα βράδυ.
Ανάλαφρες οι ώρες
που περίμενα να ‘ρθουν
κι όμως δεν ήρθαν
μα είναι εδώ βουβές
μπροστά, ποτέ πίσω μου,
το παρελθόν με σκιάζει
όταν φωτίζει τη στιγμή.
Πίσω ποτέ
μπρος μου λυγμός
κι οι ανάσες μου λαχάνιασαν
στη σκέψη
να κλειδώνουν τη φωνή.
Κραυγή τυλίγει τη σιωπή
στον ουρανό ολόγυμνη την πάει
έσταξε πίκρα απόψε η βροχή
ήπια κι εγώ
σε φίλησα μα δεν με είδες
δεν μ’ άκουσες να έρθεις.
Σιωπή και πάλι μόνη
εσύ,
ο θόρυβος στραγγίζει το κρανίο μου
πιο εκεί η φωνή που σβήνει .
Εμείς ανάψαμε κεριά
να κάψουμε τα λόγια .
Δεν έφτασες, δεν έφτασα
στη γλύκα του νερού
η μνήμη δεν συγχώρεσε
καίει αλύγιστα ακόμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου