αυτό το μείνε

Βροχή
εξομολογούνται πηγάδια
κλωστές ραμμένες να λύσουν σταυροβελονιές 
απόηχοι αντικρισμάτων εντοιχισμένοι σε σκουριά ,
πρόσωπα στα τοιχώματα χλωμή αρπαγή ονείρου
δεν παίρνω τότε δεν δίνω
ή δίνω για να παίρνω;
Σκευωρία σε αναπάντητες κλήσεις γενναιοδωρίας .

Πλανεύω την αυθάδεια των λώρων
κρύβομαι σε κουμπωμένη αγκαλιά
στου χρόνου τα χρωστούμενα .

Γιατί ν' αποκολληθώ
πάντα μου άρεσε να ντύνω κούκλες στα σκοτάδια
να παίζω τύχες στο σταυρό κι ας τρέξει αίμα .

Κι όλο διψάει ν' απιστήσει
πριν αποκάμουν χάδια σε υπερτιμημένες τρύπες,
απόφαση να μαλακώσει φρένα ,
απειλή
να γλιστρίσω στον ρυθμό που με αποπροσανατολίζει
ξυπνώντας εδώ να που μου ψιθυρίζεις .

Σταθμός από χνώτα υγρά
σαν των βυθών τα μάτια αυτό το μείνε
πάντα ζεστά να με κρατάς
ύπαρξη σε έκσταση
μειδίαμα στην αγκυροβολημένη ύβρι
άσπρα φτερά εξαγνίζονται στα ορφανά των αμυχών .

Ουράνια λήθη

  Στάλα ν' ανοίξουν μάτια οι σπόροι 
οι ωκεανοί στράγγισαν γνώριμους τόπους πυρετού
λακκούβες ξέβρασαν τα πορφυρά μαχαίρια,
σφαχτήκαν οι αρτηρίες της γης.
  Τώρα μιλούν  διορατικά ρυάκια σε χρόνο αδιαίρετο
κι εδώ οι φωνές βγάζουν κλαδιά
σαν οπτασίες περίτρανες ν' αναστήσουν 
θησαυρών κρυψώνες
όταν οι λόγοι μαραθούν σε  ορθανοιχτα μπουμπούκια.
Ήσαν βαθιές οι αφορμές υπέρβαση κι ανία 
στα εναντιωμένα.
   Χέρια παραχωμένα ανάβλυσαν νερά αβαθούς πηγής
σκιρτούν στα αγγίγματα,
ριζώνουν σε ουράνια λήθη
πριν απ' τον κόσμο και μετά την μουσική

3-01-2015 ** far away so close ~

 γλιστράνε οι δρόμοι
ατίθασες αποσκευές παραδίνονται
στον ήχο των τακουνιών που σβήνει
 στις προτροπές χιονοστιβάδων
έπειτα από δεμένες θύελλες σε εσώκλειστα κατάρτια .

 
μελτέμια κι άγκυρες πιάνονται στα μαλλιά μου,
μάτια αφυπνίζουν βυθούς αδέσμευτης σιωπής
λευκός κι αέρινος ο κόσμος των αλμάτων.

 
   περπατάμε στις μύτες των αστεριών
αθόρυβα και λάγνα όπως σ' αλλοτινά ταξίδια
όπως κοιμούνται αγκαλιασμένοι οι πλανήτες
πριν τα μεγάλα βήματα
κι ενώ οι νυχτωδίες γητεύουν ουρανό .

...

  στο λυκόφως των ίσκιων 
ή σε χάρτινους ήλιους 
αιμορραγούν τα μυστικά
κι η ομορφιά με φόρα ακολουθεί
το βέλος ευλαβικής πυξίδας
την ώρα που αποκοιμιέμαι στις σελίδες 
αφήνοντας την μνήμη να  χαιδεύει απαλά
μην παριστάνοντας μάγισσες κοιμωμένες
μήτε μια εύθραυστη αιωνιότητα
 άγνωστου οικείου δίχτυ
θεριεύοντας το αίτιο κάστρο

άτιτλο ~1/12/2014 λήθη κάποτε

  Αύρα αγνή 
 όραμα στυλοβάτης απ' την Γαία 
διεισδύει στο Αδιαίρετο 
μυρίζω την παρουσία βαμμένης απουσίας ,
αίρεση στο βουρκωμένο σύννεφο
βουλιάζω στα παγωμένα άστρα 
φωλιά ζεστής απάτης.


 Ενα πουλί ζητάει τα ρέστα
να δίνω ,να γκρεμίζω ν' αδειάζω ουρανό
τον ουρανό μου , τον ουρανό σου.
Να χτίσω.
Σε λίμνες Ρόδων τρυφερών
σε λαβωμένο χιόνι γαντζώνεται η ποινή,
η ρίζα κι η επαφή φτερά συνωμοτικού ονείρου
πανάρχαιας λάβας το μυστήριο στο κούτελο γραμμένο .

  Θραύσματα πλήξης ,
κουκούλια στριμωγμένης κάμπιας
εξοστρακίζονται όλα
στη δίνη της αποσαφήνισης ηρωικών ταγμάτων.

σαι λίγο . χάνεις χάνεσαι.

 Χαίρε
 ρέουν αμετανόητες οι απολήξεις.
Το φως με τραβάει απ' το χέρι ,αφήνομαι .
Πολύ .Θέλω. 

Εντός των λίθων χορεύει ο σκοπός 
 απαντώντας στην ερώτηση ,
ποιά ερώτηση, ποιά ερμηνία ,
 τι ξέχασα να ζητήσω
και μόνο θυμάμαι να μετράω 
εκείνα που δεν θυμάμαι να πεθάνουν ;

Στον άνεμο γδύνεται ό,τι δεν φύσηξε ,
κάποτε και η λήθη .
Λήθη κάποτε. ~

Ιούλιος

Ιούλιος , 
μέσα του ο Ήλιος έστησε χορό στα πεπραγμένα 
πριν από εμάς για εμάς ,
ο "Αλωνάρης " που για χάρη του αλωνίζεται σιτάρι 
αστράκι στα χωράφια ξετύλιγμα του μεσοδιαστήματος 
η πρώτη ανάσα στροφή αναγνώρισης γύρω απ' τις καλαμιές ,
απόηχος πότε γλυκός πότε πικρός το σφύριγμα τους
σαν τα συρτάρια της ψυχής τα πεισματάρικα
κόντρα στου καιρού τα έτοιμα ,τα νόστιμα τα γειωμένα
λες κι η απόλαυση πρέπει πάντα να κοστίζει αλλόκοτο ουρανό.

 Κι αν είναι καμουφλάζ ετούτο το ξεγύμνωμα
κι η πίσω πλευρά του σπόρου είναι κάλπικο νόμισμα
παραιτημένης επιμονής το θρόισμα;

Κι αν η ευφορία να ζω
με κάνει στιχάκι φωτεινό ;

Έλα ακολούθα  
κρατώ ένα πούπουλο να οδηγεί το Θέρος
σαν στάχυ μέθης κι ηδονής να βυθίζεται στο Bolero
αυτή η μαγεία του ρυθμού κι η αυθεντία της στιγμής με πείσαν,

άτιτλο 20 -09-2014 Ροδοπέταλο

  Κέντημα επανάστασης υφαίνει τον δρόμο
ξηλώνω να σε φτάσω ,
φλογισμένο σούρουπο σε φέρνει στα μαλλιά μου σαν χάδι ,
φυγή στην νύχτα με το φεγγάρι μωρό
δροσιά στους έρημους κήπους σαν μου κρατάς το χέρι ,
καπνός και πουθενά
να μην νιώσω πως μεγαλώνεις
πώς ημερεύεις στο στήθος μου σε ώρα  καταιγίδας.

  Στο σύννεφο θα στηριχτώ
σε πύργους με αλυσοδεμένα φτερά ν' απολογηθώ ,

 να συγυρίσω το αίμα
-να πιώ έπειτα βροχή να ξεπλύνει τα σπλάχνα
με ροδοπέταλα να σε τυλίξω να έχεις τύχη εκεί έξω στα τείχη -

  Χορεύω στη λήθη , 

αυτή με πίστεψε δίχως να προδώσει τα πέπλα

που κατέθεσα αλήθεια στο ψέμα να είμαι .

  Μαζί τα σμιλέψαμε στην σπηλιά

όμως εσύ το σκας απ' την χαραμάδα με αλαζονεία και χάνεσαι ,

τραβάς την κουρτίνα , άπιαστη αποστολή
μόνο με πίκρα λες σε ανασταίνω.

 Ως πότε θα με ξεγελάς φορώντας τα χρυσά σου γοβάκια

 γι' ακόμα μια παράσταση
πότε θα γυρίσεις να με κοιτάξεις άνευ όρων ;