Κι ύστερα ήρθε βροχή

  Κι ύστερα ήρθε βροχή

καιγόμαστε από κούτσουρα μιας μέθης περασμένης
άμαξα φτερωτής πνοής τα λαβωμένα βήματα.

  Πώς να 'χει αστέρια ο ουρανός

τα παραμύθια τέλειωσαν

όταν κανείς υποχωρεί υπνοβατώντας

σαν φοβηθεί την αγκαλιά των νεραιδών

κι αρκείται στα κουφώματα σαθρών παραπλανήσεων.

Μέγα κακό η συνήθεια

κι άντε ν'αλλάξεις ρότα.

Σ' έχει ανάγκη ο καιρός κι εσύ εκείνον.

 Σκαρφίστηκες ποτέ έναν δικό σου τρόπο

ή όλα μίζερα στο άνυδρο ρεύμα των πολλών

βουλιάζοντας την όποια αναγέννηση;

  Δεν λέω να προκαλέσουμε τα άκρα
να εναντιωθούν

όπως ο Δαίδαλος κι ο Ίκαρος που πέταξαν ψηλά 

μα φάνηκαν άπληστοι στη γενναιοδωρία του ήλιου
κι ήταν ο θάνατος αργός και κρύος .

  Μόνο ν'αδράξουμε την μέρα 

να έρθει βροχή 

διότι φαντάζεσαι τη συνέχεια του δράματος 

να μην απλώνει το χέρι του κανείς
να ανδρωθεί αυτός ο τόπος;