Απο -συγκόλληση

 Θόρυβος περιχαρακωμένης ανακολουθίας
η αντιπαλότητα του ειδώλου με το γίγνεσθαι 

δρεπάνι που τεμαχίζει την ευημερία του ήλιου.

Παρηγοριέμαι από την διαδοχή

να ξεκολλήσω από το μνήμα σταυροφοριών

που υμνούν σκεπτομορφές ανίας και χαλασμού.
Κατώτερα δαιμόνια επιμένουν να κλονίζουν την ευθύνη.Μου.
Στο άπαν.

Στοιχειά πετάγονται μέσα απ' τ'απολιθώματα

φορούν το βίο απροσάρμοστων ψυχών

 αυνανίζονται σε πλαστικές σακκούλες,
πνίγονται στο λαιμό του αέρα

βαλτώνουν στους σταθμούς της γης.

 Τρίζουν οι καρποί των χεριών

καθώς με διαπερνούν οι αντιπαραθέσεις
-από πρόθεση-
σε θέσεις που αναμασάνε το κενό

σαν ξεχαρβαλωμένα στηρίγματα μιας μαριονέτας

σε ακούρδιστες μάχες πανωλεθρίας
σε διαδρόμους που προδίδεται το ρήμα Ζω.
Σε ρημάζω.

Ψάχνω για συμβατότητα 

στην ασυμβίβαστη του κόσμου υπεροχή ,

στην μετουσιωμένη παραλλαγή αποτυπώματος,

στα πίσω διαμερίσματα πλοκής και πλεύσης
-αναζωπύρωση κι ευχή -
από το έλεος της υπέρβασης να ενώσω τα κομμάτια

της απο-συγκολλημένης σύνθεσης.