"Ενεργειακές Σκέψεις Αγάπης" Ευλογημένο με Αγάπη Το 2010

                                                 

       N.Roerich
 Μόνο καλό υπάρχει ανάμεσά μας.
Χίλιες Ευλογίες.

  Πρόθεση ,Νούς  και Καρδιά Εστιάζουν μόνο στην Αγάπη.

   Η αγάπη με ακολουθεί σε κάθε βήμα.
Ακολουθώ την αγάπη σε κάθε βήμα.

   Ό,τι κάνω ,το κάνω με αγάπη.
Η αγάπη είναι οδηγός μου.

   Απελευθερώνω κάθε περιττή ανάγκη,
κάθε περριτή επιθυμία,κάθε περριτό "θέλω".
Υπερβαίνω με ευκολία το κατώτερο εγώ.
Κυριαρχία του Πνεύματος.

 Αγάπη ,Ειλικρίνεια, Πίστη, Εμπιστοσύνη,
Γαλήνη, Ηρεμία, Χαρά, Ευτυχία,
Επαφή,Έρωτας, Επικοινωνία,
Αλήθεια, Καλοτυχία, Δύναμη, Αφθονία,
Επιτυχία!
 Εκφράζω Όλες Αυτές τις Ανώτερες Ποιότητες Συνεχώς

Όριο μηδέν

                                               



  Η ώρα τέλειωσε στα δίχτυα
της αλύγιστης σιωπής
ποτίζοντας τα ξεραμένα δάκρυα
με σταγόνες που ζωήρεψαν
πατώντας την ανάγκη
του έρμαιου εαυτού για αυτολύπηση ,
κατασπαράζοντας τον ηττημένο στρατιώτη
πίσω από την ετικέτα που βαρέθηκε
ταπεινωτικά να υπογράφει.

 Χείλη κλειστά στο στοργικό άγγιγμα.
Με τσακισμένη την ανάσα
των φτερωτών δακτύλων του
στέκονταν σ' ένα  μετέωρο φανάρι
που  ξέχασε ν' αναβοσβήνει .

  Τετριμμένες αποφάσεις
 εναντίον κι αυτές
του μίσχου που  κόπηκε
κατά την λεηλασία αλλόκοτων συγκυριών
ξεπερνώντας το όριο
αψηφώντας τον ήχο του κοτσανιού που τρίζει.
Η ευθύνη μαζί κι η ανοχή
κι αυτές στο πουθενά συγκατοικούσαν .

 Οδοιπορικά ανηφορίζουν στην κάθοδο ,
απαξιωτικές συνομωσίες
με τα είδωλα  ολισθαίνουν.
Η ιδιαιτερότητα δεν περνάει απαρατήρητη
φθονείται από κρύες σάρκες.
Μόνο σάρκες.

 Αντικριστά
πρόσωπο με πρόσωπο
ουλή με ουλή ,
βλέμμα δικαιολογημένα αδικαιολόγητο
κι η ύπουλη  δήθεν συμπονετική πνοή
ν' αργεί την επανάσταση .

 Εκείνος ή οι Άλλοι ;
Πόσοι; Ένας .

 Το μηδέν παραφυλάει στα πατώματα
ν' αλιεύσει αδυναμίες 
εκπνέοντας τη μολυσμένη άνοιξη.
Πολλοί γυροφέρνουν
και τα διαμάντια είναι για λίγους
θέλει δουλειά να τα κερδίσεις.

  Στη γωνία καραδοκεί η επόμενη μάχη
τραβώντας τον από το δεξί μπράτσο
 που ατόνησε ,
έμαθε όμως να υπακούει
σε ό,τι απλόχερα του χαρίστηκε.

Σ' εκείνον .
Αριστερά του στέρνου
στη θέση της καρδιάς απλώνονταν μια θάλασσα.

Η λάμπα

                                                       

 Αυτό το αναμμένο φως της λάμπας
εσωτερικά της σκάλας
του χτισμένου από σπάνια πέτρα σπιτιού
μαγεύεται και παραμιλά
κάθε που την ανεβαίνεις.

  Αχνοφαίνεται το μυστικιστικό παράδοξο
του πνεύματος
προσδίδοντάς της αγιοσύνη
μέχρι το τέλος
αυτού του μακρινού διαδρόμου.

   Σε όποιο δωμάτιο  τοποθετηθεί ,
η ανατολή του ήλιου
-αφοσιωμένη σύμμαχος του πεπρωμένου-
παραδίδει ανοιχτά τα χαρτιά της σ 'εκείνη.
Το γυαλί της καθρεφτίζει εσένα.

 Ζωτική χαρακτηρίζεται
η ακτινοβολία της
από τις υπόλοιπες γωνιές του σπιτιού
περνώντας την πόρτα της μόνιμης συμβίωσης.

Αλέξης Γρηγορόπουλος

Αλέξης Γρηγορόπουλος

Παρασκευή, 04 Δεκέμβριος 2009 23:18

Γιώργος Σαρρής Κάθε φορά που ακούω φωνές στο δρομο, η πόρτα τρίζει, ανοίγεις και μπαίνεις. Με πάνινα παπούτσια κι εκείνη τη μπλούζα MARVIN AND FRIENDS και τη μπλέ ριγέ ζακέτα σου. "Μή με ξεχνάτε " μου λές κι όλο κοιτάζεις στα χαμένα. "Υπάρχει ελπίδα ρε φίλε;" ρωτάς κι εγώ δεν ξέρω τι να πω. Κοιτάζω πίσω και τρέχω εκεί, γωνία Μεσολογγίόυ και Τζαβέλλα, εκεί που σ'άφησα για να σε ξαναβρώ. Μπερδευω κόσμους μεταξύ τους, σπάω το χρόνο , ανακατεύω τα κομμάτια. Τα Πολυτεχνεία, τους Δεκέμβρηδες, τις χαμένες επαναστάσεις, που ζεσταίνονται σα φυλλαράκια, σα φυλλαράκια σε μια γωνιά στην άσφαλτο που σκάνε μύτη μόλις ανάβει φωτιά. "Οι ουτοπίες ρε φίλε, οι ουτοπίες..." σ'ακούω να μουρμουρίζεις. Δεν εισαι πια δεκάξι, μεγάλωσες, μακρύναν τα μαλλιά σου, βαθύνανε τα μάτια σου σα θάλασσες. Πέρασες απ'την άλλη μεριά αλλά να..., όποτε βλέπω άδεια καρέκλα και τον καφέ ν'αχνίζει μόνος στο τραπέζι, σε σκέφτομαι και λέω πως είσαι συ... Αραγε ήσουνα στο λάθος μερος, τη λάθος στιγμή; Η εχει απλά η ζωή εναν τρόπο να μιλαει, και διάλεξε εσένα να τα πείς, να πείς τη "λέξη και το γράμμα" χωρίς να βγάλεις ένα αχ την ώρα που έπεφτες; Να πείς πως κάναμε πίσω, πως το ξεχάσαμε το όνειρο, το καταδώσαμε έτσι απλά για ένα τίποτα, για μια "ζωή" σε εισαγωγικά, μ' ένα κλεμμένο εισιτήριο στην τσέπη, μια δανεική διαδρομή λίγο πιο πέρα. Λιγο πιο πέρα που;;;; Α ρε φίλε, καταμόναχο αγριμάκι, μια στάλα ουρανός ήσουνα μόνο, ενα φωσάκι τόσο δα μά κοίτα... Ενα παιδί σαν όλα τα παιδιά, που όμως μια ανάσα, ενα γέλιο του τρελό, ενα αντριλίκι παιδικό, ζυγίζει αλήθεια πιο βαριά απ'όλες τις υπέροχες κοσμοθεωρίες. Σου χρωστάω, σου χρωστάμε αυτή τη στάλα ουρανό, αυτή τη στάλα ουρανό ρε γαμώτο... Καθε φορά που μυρίζει καπνια και δακρυγόνα, ανοίγεις την πορτα και μπαίνεις. Με πάνινα παπούτσια κι αυτή τη μαύρη μπλούζα Marvin and friends. "Mή με ξεχνάτε ρε φίλε,μη με ξεχνάτε" μου λες

 

Μοντάζ

                                       


 Νύχτα τρυπώνεις
σ' ένα αμοντάριστο πλάνο
που προβάλλει αδίστακτα
την προδωμένη  σκηνή
που καλωδιώνεται απ' την υποδοχή
του νευρικού  ιστού κι αρχίζει το ταξίδι.

 Προσκολλημένη
στο πρώτο τετράλεπτο
που γράφτηκε την ώρα της αντίστασης
στο σπέρμα σου
που απαιτεί διόρθωση και με τρομάζει.

 Με ακινητοποιεί παραδίνοντας με
στην εσφαλμένη εντύπωση
που γυρίζει σαν τροχός
και διακτινίζομαι.

 Το φιλμάκι τέλειωσε κι απόψε
κι εγώ δεν ολοκλήρωσα ακόμη
το μοντάζ των οφθαλμών μου
που πάλι πέταξαν αλλού
ξεμοναχιάζοντας τα εντός μου.

 Λαχταρώ να ξαναζήσω την σκηνή
την επόμενη νύχτα
προσδοκόντας ότι αλλοιώθηκε η εικόνα
και το μακιγιάζ του ρόλου
που στάθηκε σκληρός κριτής
 στην οθόνη του αύριο.
Κι ο  θεατής  κοιτάζει βουβός
απ'το παράθυρο της αιώνιας λήψης.

Κανείς δεν χρειάζεται ν'απολογηθεί
μιλάει μόνο η ανάγκη για εξιλέωση.

Σβήνω τα φώτα, κλείνω τον ήχο
κρατώντας στην μνήμη
την μυρωδιά του κοψίματος
που πάγωσε την αίσθηση.

 Είμαι σαν από πάντα έτοιμη
να φέρω το πλάνο αντίστροφα
βουτώντας στο πραγματικό ημισφαίριο.

 Κάπου εκεί αρχίζει ο χρόνος
που ο ηθοποιός υποκλίνεται ,
φοράει τα ρούχα του
δραπετεύοντας ασφαλής στον ρόλο του.

Αρτηρία

                                                       " Hyacinth 's death"                                                 

  Πάρε αυτό το λουλούδι
 στην αγκαλιά σου
και δώσε μου να πιώ
 δροσοσταλιά  υπομονής

από την αρτηρία που μας συνδέει.

Μην το κοιτάξεις με το νου
πιες 
και ρίξε και σ' εμένα
όταν φανεί  να επιστρέφει η σταγόνα.
 
Κάνε  πρώτος την αρχή
ν' ακολουθώ πιστά
να γίνομαι ο σπόρος 
που γεμίζει ρόδα την ψυχή σου.

 
Αν μια μέρα γλιστρήσω 
πέφτοντας στο χώμα
αγνή κι ανάλαφρη σαν υάκινθος
όπως τη στιγμή που περπάτησες μέσα μου
ανοίγοντας τα πέταλα μου
θα ξέρω ότι είσαι δίπλα μου

να μου μεταγγίσεις  
λίγη από την ευλάβεια του άνθους

που κάποτε στράγγιζε από το ρίγος 
του απύθμενου πόθου.

Πολυτεχνείο 17 Νοέμβρη 1973 , "Το Μεγάλο μας Τσίρκο"

Αφιερωμένο στους αγωνιστές της ελευθερίας του 1973.

Τραγούδι: Το Μεγάλο Μας Τσίρκο
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης, Τζένη Καρέζη

Μεγάλα νέα φέρνω από 'κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω

Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό

Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από 'ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες

Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανογράφοι
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες

Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι
σαράντα με το λάδι και το ξύδι

Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι
Οι αγώνες που' χεις κάνει δεν 'φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί

Έξοδος

Νωχελική κι ανούσια  η ανάγκη
σπαρταρά για ένα βήμα μπροστά
από τον  πολυφορεμένο καθρέφτη
του φαγωμένου σκαλοπατιού.

 Τέλειωσε το παζάρεμα
του παρατεταμένου βολέματος
της ηδονής.
Σακατεμένη άνοδος
με υλικά από τσιμέντο.

 Το διαβατήριο για την έξοδο χλωμό
 ληγμένο από την σκονισμένη
μωβ συμβίωση
με το  συρτάρι του κομοδίνου
παραπεταμένο στον  χώρο του γίγνεσθαι.

Γενναία παρακάμπτεται το άκαμπτο.
Οι πόροι που  στέκονταν παράμερα
ανέτρεψαν το μάκρος τους
 για να ταιριάξουν στη δίοδο
καθότι απ' τα βάθη του χρόνου γνώριζαν.

 Προσβάσιμη η έξοδος
 σε συμβατό τοπίο.
Δεκτή  πότε- πότε η ανακολουθία
σκαμπανευάσματος του δυσβάσταχτου ψεύδους.

Θύμηση

               

Πέπλα τυλιγμένα σε γυναικείο σώμα
λικνίζονται στον άνεμο
παγιδευμένα  στα τούλια τους
γύρω απ' το κατάρτι του πλοίου
που δεν έχει γυρισμό.

   Χρόνια τώρα ο καπετάνιος
βαρέθηκε τις ίδιες διαδρομές
κι αλλού ζητάει να σαλπάρει.
Ταγμένος στις προκλήσεις
αρκεί να είναι ο αρχηγός του τιμονιού.

  Το σφύριγμα των πέπλων
 απλώνεται ψιθυριστά
 διασχίζοντας τον ποταμό Ευρώτα ,
υμνώντας τον να τ' αφήσει
να πιούν το κρυστάλλινο νερό
που κάποτε  ευλόγησαν οι Νύμφες του.

  Η  Δάφνη  ξέφυγε από τα δίχτυα
που έριξε ο Απόλλωνας ψαρεύοντας επιθυμίες
σαν παρακάλεσε τη μάνα της                                            
                                                                            "Hylas and Nymfes"
την Γαία

να την βοηθήσει .                                                         
 Η Ερατώ και  οι άλλες.

Άνοιξε η γη  και κατάπιε την Δάφνη  .
 Στη θέση της φύτρωσε ένα φυτό
που πήρε το όνομά της.

  Ο Δίας εκστασιασμένος
από την ροή που ανέβλυζε στο σύστημα
είδε καρπούς να βγαίνουν
από τα μαλλιά της γυναίκας με τα  πέπλα
προτρέποντας τις Νύμφες να την ελευθερώσουν.

"Είναι η συνέχεια σας  στον χρόνο
Νύμφες μου  Αγαπημένες"

 "Δία , πολύτιμη πληροφορία
 χαρίζεις τώρα εσύ που σε αναθρέψαμε.
Μέσα στα χέρια μας ξεκίνησες
τις προφητείες σου
και είμαστε περήφανες για εσένα.
Πάντα θα μοιραζόμαστε τα φύλλα της πηγής
υμνώντας τον κήπο  που μας δρόσισε."

  Οι Νύμφες
ορμώμενες από ιεροσύνη
οπλίζουν το χέρι του καπετάνιου
κι αρχίζει να τραβάει με μανία τις άγκυρες
που είχαν από καιρό σκουριάσει .

 Ξάφνου λύθηκαν τα σκοινιά
 και η γυναίκα απορημένη
 κάθισε δίπλα του.

Μαγεύτηκε από την αύρα
το πύρρινο βλέμμα της
μισοκρυμμένο από τα πέπλα
στραμμένο πάνω του
κι αποφάσισε να ξαναταξιδέψει μαζί της.

Βλέψεις ουράνιας προοπτικής
καθρεφτίστηκαν εντός τους
μεθώντας τον καιρό που είχε στενέψει.
Ο φάρος άναψε
δείχνοντας τους τα σημεία
 κι η πυξίδα άρχισε  πάλι
να κουνάει τους δείκτες της.

Ξεκίνησε ταγκό στα βάθη του πελάγους.
 Χορός μόνο για δύο
παρέα μ'εγκλωβισμένες θύμησες
που πρόβαλε η αλμύρα στο ξέφωτο.

DNA

Η αποκωδικοποίηση του DNA, η αποσαφήνιση δηλαδή του τρόπου με τον οποίο η δομή του DNA καθορίζει συγκεκριμένες γενετικές επιλογές, επέτρεψε στους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα την γενετική της ζωής και την κληρονόμηση ορισμένων χαρακτηριστικών και νόσων. Επειδή το DNA στα ορισμένα του σημεία είναι ξεχωριστό στον κάθε άνθρωπο, έχουν αναπτυχθεί μέθοδοι βασιζόμενες στην ταυτοποίηση του DNA και βρίσκουν εφαρμογή στην Ιατροδικαστική και στην Εγκληματολογία καθώς επίσης και στην αποσαφήνιση οικογενειακών σχέσεων μεταξύ ατόμων. Τα τελευταία χρόνια γίνεται η πιο εντατική η χρήση του DNA και στις μελέτες της ιστορίας και της ανθρωπολογίας.

Η ανακάλυψη της δομής του DNA πραγματοποιήθηκε το 1953 από τους Τζέιμς Γουάτσον (James D. Watson) και Φράνσις Κρικ (Francis Crick). Από πολλούς η ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA θεωρείται ως η μεγαλύτερη βιολογική ανακάλυψη του 20ου αιώνα. Για τη συνεισφορά τους στη μελέτη της δομής του DNA, οι Γουάτσον και Κρικ μοιράστηκαν το 1962 το Βραβείο Νόμπελ με τον Μόρις Γουίλκινς, ο οποίος εργάστηκε προς την ίδια κατεύθυνση.

Η διπλή έλικα του DNA

Tο 1953 οι Τζέιμς Γουάτσον (J. Watson), και Φράνσις Κρικ, (F. Crick), δύο Βρετανοί ερευνητές που εργάζονταν στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ παρουσίασαν ένα "μοντέλο" της δομής του DNA, που ονομάσθηκε "μοντέλο της διπλής έλικας". Σύμφωνα με το μοντέλο αυτό το μόριο του DNA προυσιάζεται με τα ακόλουθα τρία βασικά χαρακτηριστικά:

1. Αποτελείται από δύο πολυνουκλεοτιδικές αλυσίδες σε μορφή δύο αντιτακτών κλώνων που σχηματίζουν δεξιόστροφη διπλή έλικα.
2. Οι αζωτούχες βάσεις (ή πρωτεϊνικές) κάθε κλώνου είναι κάθετες ως προς τον άξονα του μορίου και προεξέχουν προς το εσωτερικό της συστροφής.
3. Οι δύο δημιουργούμενοι κλώνοι συγκρατούνται μεταξύ τους με δεσμούς υδρογόνου. Τα δε ζευγάρια των αζωτούχων βάσεων όπου αναπτύσσονται μεταξύ τους δεσμοί υδρογόνου είναι καθορισμένα: η αδενίνη με τη θυμίνη και η γουανίνη με την κυτοσίνη

"Kάρολος Δαρβίνος ~Φυσική Επιλογή"

Η Κληρονομιά του Δαρβίνου

Οι θεωρίες του Δαρβίνου έιχαν καθοριστικό ρόλο σε πολλές επιστήμες.

Η θεωρία του Κάρολου Δαρβίνου ότι η εξέλιξη των ειδών έγινε μέσα από τη φυσική επιλογή άλλαξε την σκέψη πάνω σε αμέτρητες επιστήμες από τηβιολογία μέχρι και την ανθρωπολογία. Οι έρευνες του καθιέρωσαν ότι η εξέλιξη είχε γίνει, όχι κατά ανάγκη από φυσική ή σεξουαλική επιλογή. Η διαπίστωση αυτή δεν θα καθιερωνόταν επισήμως μέχρι την εκ νέου ανακάλυψη του έργου του Γκρέγκορ Μέντελ στις αρχές του 20ου αιώνα και τη δημιουργία της μοντέρνας σύνθεσης. Άλλοι, πριν από αυτόν, περιέγραψαν την ιδέα της φυσικής επιλογής (ο Δαρβίνος αναγνώριζε αυτό το γεγονός στα συγγράμματα του Ουίλιαμ Τσαρλς Ουέλς και του Πάτρικ Μάθιου). Όλοι οι φυσιοδίφες της εποχής του δεν γνώριζαν πότε ο Δαρβίνος είχε δημοσιοποιήσει την θεωρία του. Έιναι σίγουρο όμως ότι ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε και εξέδωσε την επιστημονική θεωρία της φυσικής επιλογής και ότι οι προηγούμενοι του δεν συνεισέφεραν στην ανάπτυξη ή την επιτυχία της θεωρίας του ως θεωρία στην επιστήμη.

Η εργασία του Δαρβίνου ήταν εξαιρετικά αμφισβητήσιμη την εποχή που εκδόθηκε και πολλοί σύγχρονοί του δεν την έλαβαν σοβαρά υπόψη. Η εξέλιξη με την φυσική επιλογή αποδείχθηκε ότι ήταν σοβαρό κτύπημα στις ιδέες για την θεία δημιουργία και του έξυπνου σχεδιασμού που κυριαρχούσαν τον 19ο αιώνα στην επιστήμη, ειδικά μέσα από την ανατροπή του δόγματος των "δημιουργημένων ειδών" (created kinds) της βιολογίας της Δημιουργίας. Η ιδέα ότι δεν υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ του ανθρώπου και του "κτήνους" κατέστησε τον Δαρβίνο για πάντα σύμβολο της εικονοκλασίας που αφαίρεσε τον ρόλο του προνομοιούχου ανθρώπου από το κέντρο του σύμπαντος. Μερικοί από τους επικριτές του, τον αποκαλούσαν "άνθρωπο μαϊμού" και μερικές φορές τον παρουσίαζαν σε σκίτσα ως μισό άνθρωπο και μισό πίθηκο, με διάθεση να τον μειώσουν.

Η Φυσική επιλογή είναι η διαδικασία εξέλιξης των ειδών μέσω της οποίας οι οργανισμοί που είναι καλύτερα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον αφήνουν περισσότερους απογόνους από εκείνους που είναι λιγότερο προσαρμοσμένοι. Η θεωρία της φυσικής επιλογής διατυπώθηκε επίσημα το 1858, από τους Κάρολο Δαρβίνο και τον Alfred Russel Wallace, που πραγματοποιούσαν εκείνη την περίοδο ανεξάρτητες μεταξύ τους έρευνες. Στηρίζεται στην παρατήρηση πως ορισμένες διαφορές μεταξύ των ατόμων σε έναν πληθυσμό είναι κληρονομήσιμες.

Αν λοιπόν ένα κληρονομήσιμο γνώρισμα προσφέρει προσαρμοστικό πλεονέκτημα στο φορέα του, αυτός (είτε γιατί επιβιώνει περισσότερο, είτε γιατί επιλέγεται περισσότερο από τα άτομα του άλλου φύλου, σε σύγκριση με όσους δεν το φέρουν) αφήνει περισσότερους απογόνους με αποτέλεσμα να το μεταβιβάζει με αυξημένη συχνότητα στα άτομα της επόμενης γενιάς. Με τον τρόπο αυτό συσσωρεύονται από γενιά σε γενιά τα ευνοικά για την επιβίωση γνωρίσματα, κάτι που μπορεί να οδηγήσει βαθμιαία στη δημιουργία ενός νέου είδους. Με τη διαδικασία αυτή, που είναι απολύτως συμβατή με τα επιστημονικά δεδομένα έχει επιτευχθεί η εξέλιξη των σύνθετων οργανισμών από απλούστερους. Η θεωρία της Φυσικής επιλογής δεν απέδειξε απλώς την ύπαρξη της εξέλιξης, αλλά υπέδειξε και ένα πειστικό μηχανισμό για το πώς έχει συμβεί η διαδικασία της εξέλιξης.

"Nicholas Roerich " A Great Spiritual Artist

                                         "Mother of the world"

                                              "Most sacred crystals"

                                                                                                 
                       "Tibetan frontier"

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                " Buddha  the Conqueror"                                         

              

"And we opened the gates"

~Δώσε στον εαυτό σου  Αυτό που  οι 'Aλλοι  θέλεις να δώσουν  σ'εσένα

~Η αγάπη χρειάζεται να σπαρθεί μέσα στην ψυχή για να κάνει να έρθει η αφθονία

~Το ν 'αγαπάς είναι ένα έργο της ψυχής, μην αφήσεις την νοημοσύνη ν 'ανακατευθεί σε αυτό

Αγάπη

~

~

~

~

~

~

~

~

~

~

~

~

~

φοβος

Άρχισε βροχή...

 Ήρθε ο καιρός κι άρχισε η βροχή...
Δεν της στείλαμε γράμμα πότε  να μας επισκεφτεί , ούτε την πήραμε τηλέφωνο..
Μόνη της κατάλαβε πότε είναι η στιγμή ν' αρχίσει να μιλάει... Φαίνεται ήταν βαθιά  και ξεκάθαρη η προσευχή μας  και την άκουσε...  Όταν η ανάγκη μας για κάτι είναι μεγάλη
το σύμπαν ανταποκρίνεται με κάθε  μέσον που διαθέτει .
Στην φύση τα πάντα είναι Δημιουργημένα και ρυθμισμένα με σωστό τρόπο,
ακόμη και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια..
Δεν είναι τυχαίο το Σχέδιο που προκαθορίστηκε.
Γιατί στην ψυχή μας  τα πράγματα να είναι διαφορετικά.;
Όπως η φύση γνωρίζει, έτσι με μαγικό ραβδί θυμάται και αναγνωρίζει  η ψυχή. Αρκεί να την αφουγκραστούμε και να κατευθυνθούμε σε εκείνο που μας ταιριάζει
  κι ίσως τότε συναντηθούμε με την δική μας φύση...

"Ο Μουντζούρης"

ΤΟ ΤΡΑΙΝΑΚΙ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ

Το ατμοκίνητο τραίνο, Ο “Μουντζούρης”, όπως ήταν γνωστό παλιότερα, έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη και την ιστορία του Πηλίου καθώς επίσης και της Μαγνησίας γενικότερα.

Το ατμοκίνητο τραίνο ήταν κατασκευαστικό έργο του Ιταλού μηχανικού Ευάριστο ντε Κίρικο, ο ο οποίος ήταν πατέρας του διάσημου καλλιτέχνη Τζιόρτζιο ντε Κίρικο.

Ο Eβάριστο ήταν ο εγκέφαλος πίσω από την ανάπτυξη και κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών και ήταν ο συνδυασμός της γνώσης και της φαντασίας του, που έκαναν αυτό το πρόγραμμα πραγματικότητα.

Οι εργασίες του σιδηροδρόμου άρχισαν στα τέλη του 1894 και το 1895 ολοκληρώθηκε το πρώτο τμήμα του σιδηροδρόμου. Αυτό το πρώτο τμήμα ένωσε την πόλη του Βόλου με το χωριό Λεχώνια.

Μέχρι το 1903, η σιδηροδρομική γραμμή είχε επεκταθεί στο χωριό Μηλιές, και κάλυπτε συνολικά 29 χμ.

Επίσης κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, ολοκληρώθηκαν οι γέφυρες, πάνω από τις οποίες το τραίνο θα εκτελούσε και θα συνέχιζε το δρομολόγιο του. Κατασκευάστηκαν 6 γέφυρες στο σύνολο τους, 5 από αυτές ήταν χτισμένες με πέτρα και σχημάτιζαν εντυπωσιακές καμάρες, η δε έκτη γέφυρα ήταν σιδερένια.

Η τελική έκβαση αυτού του προγράμματος ήταν κυριολεκτικά ένα αριστούργημα. Οι γέφυρες, η διαδρομή ακόμα και το ίδιο το τραίνο ήταν όλες, εμπνευσμένες εργασίες εναρμονίζοντας την τεχνολογία με το φυσικό περιβάλλον.

Το τραίνο του Πηλίου παρέμεινε σε λειτουργία έως το 1971, και χρησιμοποιήθηκε για να μεταφέρει εμπορεύματα και επιβάτες, από τον Βόλο στα χωριά του Πηλίου και αντίστροφα, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη και επικοινωνία του τόπου. Εντούτοις, με την αύξηση της χρήσης του αυτοκινήτου, το κόστος της λειτουργίας του τραίνου, θεωρήθηκε υψηλό, με αποτέλεσμα να διακοπεί οριστικά η λειτουργία του.

 

Για να δείτε τις παραπάνω φωτογραφίες μεγεθυνμένες, απλά κάντε κλικ πάνω στην φωτογραφία

Από το 1996 το τραινάκι του Πηλίου, ο Μουντζούρης έχει επανέλθει σε λειτουργία και λειτουργεί ως τουριστική ατραξιόν, πραγματοποιώντας την διαδρομή, Λεχώνια - Μηλιές. Είναι πραγματικά, μία πολύ όμορφη διαδρομή και ο επιβάτης έχει την ευκαιρία να θαυμάσει την μαγευτική ομορφιά της φύσης του Πηλίου.

Περνώντας πάνω από τα πέτρινα γεφύρια με τις καμάρες και ατενίζοντας το ατέλειωτο πράσινο της Πηλιορείτικης φύσης, το μυαλό περνάει στην διάσταση του ονείρου και της νοσταλγίας, φέρνοντας πίσω μνήμες και εικόνες από το χθες που εναρμονίζονται στο σήμερα.

Το τραίνο αναχωρεί από τα Άνω Λεχώνια και φθάνει στις Μηλιές αφού περάσει από διάφορα χωριά όπως, τις Πινακάτες, Άνω Γατζέα και άλλα.

Περισσότερες πληροφορίες για το ατμοκίνητο τραινάκι του Πηλίου θα βρείτε στο ενημερωτικό site - www.pilion.net/railway

Τουριστικός Οδηγός Πήλιο / Βόλος - Home Page

Κέρινο ομοίωμα

Dali "Raphael"

Για την άγονη οδό του αποτελέσματος

που τερματίζει μελαγχολικά στο πρόσωπο σου

διαπερνώντας τις χαραμάδες των μεθυστικών δακτύλων σου

ποθόντας  να με κρατήσεις.

Αναρωτήθηκες για λίγο;

Ψάχνω το κλειδί να μπω από την πόρτα

μα δεν ξέρω αν ταιριάζω με το σχήμα του καθρέφτη

που υπάρχει εσωτερικά του τοίχου

πίσω από την αριστερή κολώνα .

Γιατί δεν με αφήνεις

να περάσω ;

Ναι, μπορεί και να ουρλιάξω

κολλώντας στο απροσδόκητο 

αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Γυρίζω σε σπίτια

που είναι κτισμένα χαμηλά

με σκεπές που τρίζουν και μπάζουνε χαλάζι

όταν αγριεύει ο λόγος που ματώνει την επαφή.

Αναρωτήθηκες για λίγο;

Κοιμάμαι στα σοκάκια της τρομαγμένης σου οπτικής,

του ανυπότακτου Τίποτα που περιρέει ακούρδιστο

στη σκουριασμένη χορδή του ασάλευτου

-αν όχι ανήμπορου-  είναι σου.

Πες μου ,θ αναρωτηθείς μετά;

Ψάχνω με ποιά ματιά ν 'αντικρίσω την σαρωτική απάθεια ,

με τρυφερότητα να ξορκίσω την αντιπαράθεση

από την αορτή των τόξων μας δεμένη.

Δέσμιοι μαχητές στη δημιουργία ενός καλουπιού

στο πλάνο του Ραφαήλ .

Δεν δείχνει έλεος η απόσταση αυτή

χαράζει  το δέρμα σαν ποινή

που πρέπει να πληρώσω.

Όταν αποφασίσω να ξεκλειδώσω

δεν είναι σίγουρο ότι θα με βρεις εκεί.

Θα έχω αθόρυβα ενσωματωθεί

στο κέρινο ομοίωμα σου που μου ανήκει

αναγνωρίζοντας το δικό μου σπίτι

κι αυτό το δώρο θα μου το 'χεις χαρίσει εσύ.

Ο Ραφαήλ σε αυτή την σκηνή

 υπόσχεται να σηκώσει σημαία απελευθέρωσης .

Ίσως τότε ν 'αρχίσεις ν' αναρωτιέσαι γιατί.

Red eyes ,green body ...mm  !!

Is someone there..?

S SOMEONE THERE?

Is someone there? Am I alone?
It's dark and I can't see anyone.
I thought I saw a star on high
then it twinkled, and was lost to the eye.
Perhaps a flame in darkness seen!
Alas, just a glimpse of what might have been.

A piece of driftwood on the shore
enslaves the story of days of yore.
A wooden fence, neglected, forlorn,
in an empty pasture, broken and torn.
The moon, forsworn to secrets hold,
could tell its tales from times of old.

Am I alone? Is someone there?
A hand to touch, a heart to share?
Was that a shadow I glimpsed ahead?
Where there's a shadow there's light, it's said.
I'll keep going on through the dark and cold
for ahead is the light, and a kindred soul.
© Joyce P. Hale

long ago...

........Long ago and far away.........
Fairy tales start out this way.
But Life is not a story fair.....
It gives its gifts to those who dare.

Life's a game, a race, a dream -
things are not always as they seem.
Rainbows show, then disappear;
after a storm, the skies will clear.
© Joyce P. Hale

Λίθος

Λέξη ειπωμένη
με το πρόσωπο στραμμένο αλλού
από την συμβατή κατεύθυνση.

Πασπαλισμένη με χρυσόσκονη
για να θολώσει το οικείο
συμπλεγματικό φορτίο
που διάλεξε στην στροφή να κουβαλά.

Πριν χαράξει ευθεία
είχε αποφασίσει
ότι θα κινείται παράλληλα
με τη γραμμή της αγαπημένης φωνής .

Εικόνα που εξ 'αρχής
ορίστηκε ως τρυφερότητα
μοιάζει να χάνει τον προορισμό της.

Την πνίγει ο θόρυβος
που δεν εκφράστηκε
μέσα από τον ήχο
που κράτησε δικό της.

Βιάζεται να τρυπώσει
κάτω από έναν πανάρχαιο λίθο,
σταματώντας τον χρόνο
παγώνοντας τη στιγμή
σα να μην υπήρξε ποτέ
κρύβοντάς την στις αχτίδες του ήλιου.

Το φως που εκπέμπεται
από το πορφυρό χρώμα του πετραδιού
προδίδει την επαφή
που δεν απανθρακώθηκε
περνώντας στην αιωνιότητα.

Αλμύρα

 Άφησα τη  μέρα στη μέση
να κυματίζει απαλά
δίχως να γευτώ
την αλμύρα που δάκρυζε
καθώς μ'έβλεπε ν 'απομακρύνομαι .

 Τα πρωινά
όταν τη σκέπτομαι
μοιάζουν τα χρώματα της
ν 'αλλάζουν σαν χαιρετισμός
στο καινούργιο καλωσόρισμα
της ανυψωτικής πνοής .

Τότε τα σύννεφα βυθίζονται
στις πόρτες του ουρανού
 κι αρχίζουνε χορό.

Το νερό της λήθης
εξατμίστηκε στο σκοτάδι
καθρεφτίζοντας στον ήλιο
την εικόνα ενός παιδιού
που τρέχει  μ' ελπίδα
να προλάβει το ξημέρωμα.

Του παιδιού που αποφασίζει
 να μαζέψει το φρέσκο αλάτι
που θα ξεβγάλει ο  αφρός
παρέα με το κύμα
που συνεχώς δυναμώνει.

Δοχείο επαναπροσδιορισμού

                                                                    

Σταγόνα βροχής κυλάει στο χώμα
κι οι περαστικοί εμπνέονται
από την μυρωδιά της
πετώντας την κουκούλα
που συνήθιζαν να φορούν
πριν νιώσουν το κάλεσμα.

Το πλην άπειρο της ατλαντίδας
ξεπροβάλει ανυπόμονο
μέσα από μύρα ωκεανών
και σκαλισμένων περίτεχνα δοχείων.

Κοράλλια απολιθωμένης μορφής
επαναστατούν
καρτερώντας να φυσήξει
ούριος άνεμος
να σηκωθούν τα πανιά για την επιστροφή.

Ξεχύνονται πυρακτωμένες φλόγες
τρεμάμενες  από την λάβα
ζητώντας να ενσωματωθούν
στο όνειρο που ακροβατεί
καθώς το μέλλον απομακρύνεται.

Ζαλισμένες από την λάσπη
πετούν σπινθήρες
που κρεμιούνται στις υγρές ψιχάλες
παρασέρνoντας τους στην ρίζα
της γνώριμης από καιρό σταλαγματιάς .

Ξάφνου αναδύεται
πλούσιος και εκστατικός
ο βυθός των λησμονημένων οραμάτων.

η Λέξη

Ο κρότος
της άηχης  στον τοίχο  λέξης
διαπερνά τα  άλλωτε ελπιδοφόρα
συναισθήματα εντός μου.

Καλωδιωμένη
καθώς υπήρξε στην μπογιά του
με πνίγει ακόμη η μυρωδιά των φράσεων
που συμμάχησαν και καραδοκούν
ζητώντας αφορμή
να ξαναπαραβιάσουν τα σύνορα
 μόλις αρχίσει σκοτάδι.

Καλλίγραμμο
κατέληξε το σχήμα του αυτιού
από τον αντίλαλο
των χρωματισμένων στην φαντασία εισβολών σου.

Οπτασία

  Άν με μόχθο στερηθείς
την κεντημένη από πούλιες οπτασία ,
τρέξεις γοργά κι αθόρυβα
φορώντας τα φτερά σου
μη βιαστείς να παινευτείς
πως έπιασες τον ήλιο.

  Οι κλωστές της σε ακολουθούν
δεμένες σφιχτά κι αναπότρεπτα
γύρω από τον αλαβάστρινο λαιμό σου
κρατώντας αιχμάλωτο τον πόθο.

 Πλανεύτρα η λάμψη
γύρω από το σκουριασμένο
υφάδι της σε ταλαντεύει.

Είναι εκείνη
που δεν σε αφήνει
να την απαρνηθείς.

  Γνωρίζει ότι την είδες
και πιάστηκες
μαρμαρωμένη πριγκίπισσα
να πλέκεις στα βελόνια της.

"Χαρταετός" , Οδυσσέα Ελύτη

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την "ανάμνηση τον μέλλοντος"
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία — φοβόμουνα και μου άρεσε
ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . .
Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: "δεσποινίς"
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι "πάνω άνθρωποι" έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους "κάτω"·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια"
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι " Ή Άννέτα με τα σάνταλα"
" Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης"
το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει"
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το "Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί
για σένα".
Μου το 'χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον
αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη καί μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι καί τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ' έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ' εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν.
Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν — απίστευτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν·
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.