Για την άγονη οδό του αποτελέσματος
που τερματίζει μελαγχολικά στο πρόσωπο σου
διαπερνώντας τις χαραμάδες των μεθυστικών δακτύλων σου
ποθόντας να με κρατήσεις.
Αναρωτήθηκες για λίγο;
Ψάχνω το κλειδί να μπω από την πόρτα
μα δεν ξέρω αν ταιριάζω με το σχήμα του καθρέφτη
που υπάρχει εσωτερικά του τοίχου
πίσω από την αριστερή κολώνα .
Γιατί δεν με αφήνεις
να περάσω ;
Ναι, μπορεί και να ουρλιάξω
κολλώντας στο απροσδόκητο
αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Γυρίζω σε σπίτια
που είναι κτισμένα χαμηλά
με σκεπές που τρίζουν και μπάζουνε χαλάζι
όταν αγριεύει ο λόγος που ματώνει την επαφή.
Αναρωτήθηκες για λίγο;
Κοιμάμαι στα σοκάκια της τρομαγμένης σου οπτικής,
του ανυπότακτου Τίποτα που περιρέει ακούρδιστο
στη σκουριασμένη χορδή του ασάλευτου
-αν όχι ανήμπορου- είναι σου.
Πες μου ,θ αναρωτηθείς μετά;
Ψάχνω με ποιά ματιά ν 'αντικρίσω την σαρωτική απάθεια ,
με τρυφερότητα να ξορκίσω την αντιπαράθεση
από την αορτή των τόξων μας δεμένη.
Δέσμιοι μαχητές στη δημιουργία ενός καλουπιού
στο πλάνο του Ραφαήλ .
Δεν δείχνει έλεος η απόσταση αυτή
χαράζει το δέρμα σαν ποινή
που πρέπει να πληρώσω.
Όταν αποφασίσω να ξεκλειδώσω
δεν είναι σίγουρο ότι θα με βρεις εκεί.
Θα έχω αθόρυβα ενσωματωθεί
στο κέρινο ομοίωμα σου που μου ανήκει
αναγνωρίζοντας το δικό μου σπίτι
κι αυτό το δώρο θα μου το 'χεις χαρίσει εσύ.
Ο Ραφαήλ σε αυτή την σκηνή
υπόσχεται να σηκώσει σημαία απελευθέρωσης .
Ίσως τότε ν 'αρχίσεις ν' αναρωτιέσαι γιατί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου