Περπάτησα πολύ
μέσα σε μια χαράδρα
που η άκρη της δεν είχε τελειωμό
δεν ανάσαινε το βάθος της
κι οι γύρω ρεματιές έδρεπαν τη βουή
απ’ το λαχανητό μου.
Περπάτησα πολύ ,
συνάντησα ανθρώπους
με αλλοτριωμένα βλέμματα
από τις φρούδες υπονομεύσεις
των άκαρπων περασμάτων και συνέχιζαν .
Πανηγύριζαν την αμορφωσιά τους
κρυμμένοι πίσω απ’ τα καλάμια
των βαλτωμένων πόθων που σφυροκοπούσαν
αντιλαλώντας στο κενό.
Οι καλαμιές λυγίζουν
σαν δεν στηρίζονται σε ρίζα γερή
μες στη γεννήτρα γη.
Στείρα σημάδια
παρακμιακής καθήλωσης
κρεμάμενα στις φυλλωσιές
με στάχτη κλέβουν την παρτίδα.
Ένα σημείο έψαχνα να σηκωθώ.
Περπάτησα πολύ
ζυγίζοντας την μάζα μιας διάφανης κορδέλας
γαντζωμένη στον ουρανίσκο μου
εκλιπαρώντας να την τραβήξω
να πλεύσω Απέναντι
μη με συμπαρασύρει το ρεύμα
της στείρας οχλαγωγίας κι αποκλίνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου