Ο βράχος

   Γλυκόξανθο  σούρουπο ευωδιάζει  ξανά ,
 φωνές  παιδιών χρωματίζουν τις νότες
η θάλασσα συνωμοτεί με τα βότσαλα
υπονομεύοντας τις στατικές κινήσεις των ανθρώπων
κι εγώ  κατεβαίνω στον βράχο
που μαζεύαμε πεταλίδες  ,
τον δικό μας βράχο που περίμενε
 να τον αφουγκραστούμε κι απόψε.

   Τις ξεκόλλαγες  με λαχτάρα ,
 τις φορούσες  απαλά
 γύρω από  τον λαιμό μου,
 ρουφώντας τες με το στόμα σου
ευτυχισμένος που πήραν τη δική μου γεύση.

    Κάθε μέρα
την ίδια ακριβώς ώρα μ’ έψαχνες
 να μου τις χαρίσεις ξανά.
Σαν έναν όρκο  που δεν σπάει από όστρακα
μα μεγαλώνει
σαν του αποκαλύπτονται δέσμες εκκίνησης
του απείρου.

  Έχει μια γλύκα σήμερα το σούρουπο
κι ας κρύωσε ο καιρός
κι ας ξεμακραίνει η εποχή.
Οι πεταλίδες δεν  έχουν  πια την ίδια σημασία
 κι ο βράχος σώπασε μόλις με είδε.

    Χλώμιασε το τοπίο
 ωραιοποίηση να του προσδίδουμε ,
δεν δίνει  παράταση
σ' εκείνο που τεχνηέντως γοητεύει .

  Τώρα μονάχα οι δυο μας
σ’ ένα δωμάτιο αδειανό
εστιάζοντας  σε ό,τι δεν τόλμησε
να λάβει θέση .