Με μύρα

Με βαγια και μυρα σε ραινουν σημερα Χριστε
εσενα που νικησες τον θανατο με θανατο 
χαραξες τις φλεβες σου 
και κοκκινησαν τα ονειρα
τυφλωνεις αστρα να φωτιζεται η ψυχη
μαλακωνει τα γηινα ψευδη
εξω απο το πλεγμα της Σεληνης
στην λαγνεια της περιφερειας
τα εξω ολα.

Αδειασε .

Δεν εχει σημασια η νυχτα
αλλα ποια ωρα νυχτωνει
να χωρεσει κι αυτη στην σαρκα
να ξημερωσει με φιλι 
που προδοθηκε γι αληθεια.

Μετουσιωσε σε ουρανο
ταπεινωση στο αγνωστο
και στο βασιλειο της φθορας,
μακαρια η αφθαρσια του απειρου
θρεψου
γινε αυτο που εισαι
μην ψαχνεις για ορισμους το στενευεις
ριζωσε στην προελευση
σε οτι ακομη δεν ειδες ακομη  .
Ακομη.

Ολοκληρη επ ανασταση αυτο το Ακομη.
Γεννεσιουργος αιτια ,
προ(σ)θεση ζωτικη.

Παντα θα σταυρωνονται τα ποιηματα του δεν
αναγενναται η φλεβα κι ο παλμος σε Ενα
τολμη αθανασιας παραμονες ελεους .