αυτό το μείνε

Βροχή
εξομολογούνται πηγάδια
κλωστές ραμμένες να λύσουν σταυροβελονιές 
απόηχοι αντικρισμάτων εντοιχισμένοι σε σκουριά ,
πρόσωπα στα τοιχώματα χλωμή αρπαγή ονείρου
δεν παίρνω τότε δεν δίνω
ή δίνω για να παίρνω;
Σκευωρία σε αναπάντητες κλήσεις γενναιοδωρίας .

Πλανεύω την αυθάδεια των λώρων
κρύβομαι σε κουμπωμένη αγκαλιά
στου χρόνου τα χρωστούμενα .

Γιατί ν' αποκολληθώ
πάντα μου άρεσε να ντύνω κούκλες στα σκοτάδια
να παίζω τύχες στο σταυρό κι ας τρέξει αίμα .

Κι όλο διψάει ν' απιστήσει
πριν αποκάμουν χάδια σε υπερτιμημένες τρύπες,
απόφαση να μαλακώσει φρένα ,
απειλή
να γλιστρίσω στον ρυθμό που με αποπροσανατολίζει
ξυπνώντας εδώ να που μου ψιθυρίζεις .

Σταθμός από χνώτα υγρά
σαν των βυθών τα μάτια αυτό το μείνε
πάντα ζεστά να με κρατάς
ύπαρξη σε έκσταση
μειδίαμα στην αγκυροβολημένη ύβρι
άσπρα φτερά εξαγνίζονται στα ορφανά των αμυχών .