Στο πετσί μιας άλλης γλώσσας ,
εικόνας άλλης κι αρχής του τελειώματος
εκείνου που ανασαίνει χωρίς η ανάσα ν’ ακολουθεί
την υπόσταση του ρήματος αναπνέω.
Οι πειραγμένες ιστορίες με ζαλίζουν
παρόλο που έτσι κεντράρω κενό.
Πιστά . Πέφτω.
Με απιστίες γλιτώνω.
Φτιαγμένος από πέτρα.
Διχοτομημένο διαμάντι που κόβει και κόβεται.
Δέρμα σκληρό κι η μυρωδιά δεν ξεθυμαίνει.
Κι οι μελανιές σου
κι αυτές ακόμα δεν κατάφεραν
να με κρατήσουν μακρυά
στα γόνατα γδαρμένη σερνόμουν για να νιώσω.
Αποστασιοποίηση από τ'απαγορευμένα πεδία .
Σπανίως συνειδητοποιώ.
Αέρας .
Πιστεύω σ' ό,τι με διαπέρασε ,
ψίθυροι από μετάξια έξω.
Ναι, εκεί είμαι.
Οι πόροι στέγνωσαν.
Με φοβίζεις.
Σέβομαι .
Κάποιος να τουμπάρει τα σχοινιά
απ' την ανάποδη πλευρά αυτή τη φορά
οι κόμποι.
Να κοιτάζουν τη μήτρα που τους γέννησε
να λύνεται.
Στη μέση. Εδώ .Χωράω.
Ακούνε κι οι ρωγμές που με πέταξαν
στ' άκρα.
Θέλω να μιλάω και να δείχνω
δυνατά
δυνατός.
Μούχλα .Είσαι.
Πάψε.
Στον κρόταφο.
Σιμά η οροφή.
Αυτή η θέση διατίθεται.
2 σχόλια:
"την υπόσταση του ρήματος αναπνέω"
κι η ποίηση δονεί το σύμπαν από μια απομακρυσμένη εικόνα σου
Ό,τι ακολουθεί αφορά στο 'όσα μου δόθηκαν'...
Κάποτε, στο παρόν σου που ζήλευαν,
ανυπομονούσες για το μέλλον σου.
Τώρα, το χαίρεσαι
περισσότερο απ’ όσο περίμενες,
με λιγότερα όνειρα, με λιγότερους φόβους.
Κάποτε, θα το θυμάσαι,
πιστεύεις ευχάριστα,
αλλά ελπίζεις σπάνια,
απολαμβάνοντας το συναρπαστικό κάποτε.
prassask@gmail.com
Δημοσίευση σχολίου