Είναι περίεργο κάποιος να πλησιάζει

Σαν από μη συγκοινονούντα
δοχεία  του βίου να προήλθαμε.

Φιλάω τα χέρια σου ,

στην ανάσα μου εισέρχεται ο αιθέρας της νιότης

που σιγοκαίει στο στήθος μου βαρύς
καθότι ελλιπές το γέμισμα μου.
Πώς να συμπλεύσουμε ξανά ;
Είναι αργά να κάνουμε γιορτή
μουχλιάσαμε στα καταγώγια.

Δεν σ' αφήνω να χωρέσεις εκεί.
Δεν μ'αγκαλιάζουν τα άνθη ,
με προσπέρασαν.
Ρίξαν οι ανεμοθύελλες σπόρους να στηριχτώ
κι αυτοί γίνηκαν άγρια δέντρα
δίχως καρπούς να μ'αναθρέψουν.

Χρεώθηκα μη μ'αρνηθείς
που γέρνω ,

χαθείς στις άκαρπες πτώσεις μου.
Πώς θα λυγίζω έπειτα χωρίς να βλέπεις;
Εσύ.
Μόνο να βλέπεις
γιατί ζητάς περισσότερα ;
Η αστάθεια πάντα εμπόδιζε το στύλωμα μου.

Φτηνά ανταμείφθηκα
απ' τους περίτρανους κορμούς
που έτρεμαν την ομορφιά τους .
Κανείς δεν προχωράει βαθύτερα ,
προέχουν άλλα.
Φτάνει ο χρόνος;

Αλύγιστες οι μέρες στ' ανοίγματα συνόρων , 

έκλεισαν οι άνθρωποι
κι είναι περίεργο κάποιος να πλησιάζει.