άτιτλο

Βίαια,
απoτρόπαια σημάδια
μ' εγκλωβίζουν στα ίχνη τους.
Στεγνά προδίδουν τα ανείποτα,
ευνουχισμένο ξέσπασμα  καραδοκεί.

Μιλάω.

Τι κενό που μοιάζει το γίγνεσθαι
όταν στερείται συνείδησης.
Ξέφτια από διακεκομμένους ορίζοντες ,
η άγονη οδός τους  απομυζά την εκ-πνοή μου.

Συνθήκη ευάλωτη
η ανάγκη  ματαιώνεται από αγύρτες νόμους.
Στα σκοτάδια δεν ξορκίζεται η παρακμή.

Άνανδρη ηθική  φοριέται στα υπόγεια.
Ξεπουλιέται το ήθος.
Κρατάω, ναι.
Για τη στιγμή που έρχεται.

Κρεμάνε κεφάλια γιατί έτσι γουστάρουν.
Ποιός ; Ουσίας άνευ.
Μακρυά από το ξέφωτο εσύ.
Εγώ να βλέπω.

Μόνο.

Αποφασίζει κι εκτελεί
το σύστημα της μετριότητας.
Χωρίς κατανόηση πιο δίπλα να ζεσταίνει,
η κάφτρα του τσιγάρου  λιγόστεψε ξανά.
κι η έννοια η συλλογική ξεψύχησε πριν να υπάρξει.

Απειλή,
όμως  ετούτος ο λυγμός ζωηρεύει ν'ακουστεί
-διχάζεται η διαδρομή-
Τα πόδια μου ακουμπούν τα βήματα
μα πάλι αλλού ίσως πάω.