Αν
αν με άκουγες
μπορεί να έτρεχε στ’ αυλάκι το νερό,
μπορεί να μίλαγαν οι πέτρες
και το ηλιοβασίλεμα να σου ‘ραβε
στολή ευδαιμονίας.
Με το εγώ μην λάχει ν' ανακατευτείς
τα στήθη του μαρμάρωσαν
απ’ τα πολλά τα κάστρα γύρω
και πια δεν τα λυγίζει ούτε η αφορμή
που σέρνει μιαν αλήθεια.
Αν με πίστευες
θα χόρευαν τα δέντρα γύρω μας
και οι σκιές θα λούζονταν μπροστά μας
για να γευτούν λίγο απ' το φως
εκείνου που αλλάζει.
Αν κι ήταν λάθος το σωστό
η πράξη δίχως λόγο
εσύ έτσι μου δίδαξες
να βρω δικό μου δρόμο
κι ας έκλεισες τη μοίρα σου
μες στα μονάκριβα σου τείχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου