Κι ύστερα ραγίζουν τα λόγια που έχουν λόγο ένα γιατίγίνονται πουλιά που δεν πέταξαν ,δεν ανοίγει ο δρόμος σου λέω σε αταίριαστα του κύκλου βήματα. Με αναποδογυρισμένα τσιγάρα ο καπνός δεν έχει φόρακι αυτό το φεγγάρι συνέχεια λάθη κάνει μα εγώ το αγαπώ. Πόσο μακρυά θα πάνε εκείνα τα βαπόρια ;Πόσο η μνήμη θα ξεγελά μ' αναλαμπές, με πληρωμένους παράδεισουςκι ακολασίες ηδονικές την κληρονομιά που φορτώθηκε δίχως ίσως και με να της χαρίσθει ;
Δεν έχει πλέον νόημα να φυλάς τους άσσους για το τέλος.
Φέρτε μου ένα πυθάρι που ο πάτος του θα κρύβειόποιες Ιθάκες ποθούν να με πλανέψουν ,τους λαίμαργους φάρους τους θα έχω για προσάναμμα καταστολής κι αφαίμαξης στις μάταιες επαναλήψεις.
Δεν είναι μάτια μου για σένα τα ταξίδια που δεν έκανεςείναι λιμάνια μιας παρούσας διαδρομήςαλαζονείας άνευ .
Δακρύζουν κάθε φθινόπωροκι εσύ ποτέ δεν αφουγκράστηκες τον ψίθυρο των φύλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου