Πρόλαβε

  

Αναπόσπαστο σημείο ο βυθός από το βάθος

το όνειρο απ' την δίψα,

το εμπόδιο από το παραπέρα

-το άλμα από την υπέρβαση-

ο περαστικός από το σήμερα που έγινε χθες

-το τώρα σκέτο-

Μια κουκίδα η ζωή στο αιώνιο της πέρασμα

γύρω της προβολείς τα σκούρα στίγματα ,

με πρόλαβες  πρίν ξεψυχήσει κι η πιό όμορφη ανάμνηση
ή έτσι για λίγο πίστεψα.

Πρόλαβε όσο θα σμίγουν γέφυρες

και η ιστορία  θα τριγυρνά ακόμη ,

φεγγάρια θ' αναζητούν το φως μέσα στον κόσμο

σαν μια μετάληψη προγονική το βιός τους ν'ανταμώσουν.

Ο ουρανός μια ασπίδα εκούσιας πληρότητας
όταν με καταπίνει το βλέμμα σου,

μια ηδονική σιωπή που τελειωμό δεν έχει.

Ορμητική βροχή που βρέχομαι ο ερχομός σου
κι οι άγονες γραμμές τρυπάνε το κενό. 

                                                                                     καλοκαίρι 2012

  

Το παράδοξο

   Όταν ο στόχος παραβιάζεται απ' τον ίδιο του τον προορισμό

αιμορραγεί η άνοιξη στον κήπο με τις αυταπάτες

κι ο κηπουρός ανακυκλώνεται μες τις επόμενες σοδειές

μιας ξέφρενης παραγωγής που θα ψεκάσει ελπίδα.

   Αποπνικτική η λήξη του αγώνα ,
ανάβω επόμενο τσιγάρο να παρηγορηθούν στις στάχτες του

ονειροπόλοι θεατές και παίκτες,

θα εμπνευστούν από τα άνθη μιας φλύαρης ορχιδέας

-που επιζεί χωρίς νερό -
μα δεν σαπίζει κι όλοι ζητάμε το παράδοξο
κάποιας αλήτρας τεχνικής κι όχι την μπέσα...
Της τέχνης. 

                                                                                       άνοιξη 2012

Παρούσα διαδρομή

Κι ύστερα ραγίζουν τα λόγια που έχουν λόγο ένα γιατίγίνονται πουλιά που δεν πέταξαν ,δεν ανοίγει ο δρόμος σου λέω σε αταίριαστα του κύκλου βήματα. Με αναποδογυρισμένα τσιγάρα ο καπνός δεν έχει φόρακι αυτό το φεγγάρι συνέχεια λάθη κάνει μα εγώ το αγαπώ. Πόσο μακρυά θα πάνε εκείνα τα βαπόρια ;Πόσο η μνήμη θα ξεγελά μ' αναλαμπές, με πληρωμένους παράδεισουςκι ακολασίες ηδονικές την κληρονομιά που φορτώθηκε δίχως ίσως και με να της χαρίσθει ;
Δεν έχει πλέον νόημα να φυλάς τους άσσους για το τέλος.
Φέρτε μου ένα πυθάρι που ο πάτος του θα κρύβειόποιες Ιθάκες ποθούν να με πλανέψουν ,τους λαίμαργους φάρους τους θα έχω για προσάναμμα καταστολής κι αφαίμαξης στις μάταιες επαναλήψεις.
Δεν είναι μάτια μου για σένα τα ταξίδια που δεν έκανεςείναι λιμάνια μιας παρούσας διαδρομήςαλαζονείας άνευ .
Δακρύζουν κάθε φθινόπωροκι εσύ ποτέ δεν αφουγκράστηκες τον ψίθυρο των φύλλων.

• 
  

....

από την ώρα που γεννήθηκε η ελπίδα
η προσμονή κατάντησε θυσία μαρτυρική
στην υποψία του αύριου

Κι έγινε πάλι χθες

                                                                                                            
                                                                                                       4-7-2012

Δρόμοι , μακρυά είσαι , κοντά τριγύρω
κοιτάζω τις σπασμένες γέφυρες
και μια θηλειά φεγγάρι ονειροπαρμένο ,
η λήθη βασανίζεται στα υπόγεια που με κλείνεις
κι όλο μαζεύω τα φύλλα των δέντρων που δεν έπεσαν ακόμη.

Έστειλες πίσω την ευχή να μην την δεί ο ήλιος
κι οι νύχτες πλάνα ξωτικά πίσω από πανοπλίες.

Σήμερα έγινε πάλι χθες , το τώρα  πάλι δεν πρόλαβε.

Ώχρα απόκοσμη
οι νυχτωδίες ακόμη μας παγιδεύουν.

Χιλιάδες σπαραγμοί τα βήματα στην πόρτα σου
γκρεμός και χιόνι η αμφιβολία κεντούν την ραχοκοκκαλιά μου,
τα σύννεφα απ' τον βυθό της γης στράγγιξαν  τις εξόδους.

Κι έχει πανσέληνο και είναι αργά
για να γεμίσουν τα ποτήρια ,
μες στις παλάμες σου τα χέρια μου
 άνοιξη που δεν ζει .

 Σε άφησα να δω πώς φεύγεις
πώς σπάζουν οι πέτρες από το φύσημα του ανέμου
το τέλος πώς υποτιμά το θέλω μου για σένα.


 Μέσα μου ερημώνει η άβυσσος
δεν έχω άλλα κλειδιά ν'ανοίξω ,
κατάδικοι νοθείας κι άπιστοι ποιητές
σαν πιούν νερό απ' την πηγή ίσως να την στερέψουν.