Μωβ

Καίγονται οι χαρταετοί μου
το σώμα αυτό σέρνει μια καταιγίδα
πάνω τους φύλαγα το ανυπότακτο να υφαίνουν.

Κάθε τοπίο ένα ομιχλώδες παραλλήρημα
ένας πόνος που ξέμενε πάντα στη γωνία βουβός ,
νύχτες ατέλειωτες στη κόψη ενός ξυραφιού .

Δες τα σημάδια που κατέληξαν μωβ
καρφώνουν τις φλέβες μου με τον αντίχειρα τους
-να μελανιάζω
σαν πάω να δραπετεύσω -
και γίνω πέτρα που δεν γκρεμοτσακίζεται
από κάτι απολιθωμένους κόκκους άμμου
που έσμιξαν δήθεν με οάσεις
λαδώνοντας την ιστορία με τεχνητούς αιθέρες.

Ποιός είναι αυτός που δεν μ' αφήνει να περάσω ;
 
Ο εαυτός μου μ' έχει ξεγράψει προ πολλού
έπαψε λέει να ξοδεύεται με όσους τον φτύνουν στα μούτρα
μα εγώ ξαναγυρνάω
και μένω αγαλματάκι ακούνητο ,αγέλαστο μέρα ή νύχτα;

Θέλω να προσπεράσω.

Ω! Ουρανοί κι εσείς μια απάτη
πάψτε να υπερασπίζετε ό,τι μου διαφεύγει,
εγώ δεν αντιμίλησα στον βρόγχο των θεών
ούτε τον οίκτο σας ικέτευεσα ,
δεν πρόδωσα τις παρανομίες σας στις ευπρεπείς θυσίες του κόσμου.

Η αγάπη που προδώθηκε είναι μωβ
τα δέντρα ,οι άνθρωποι
τα δάκρυα της βροχής στα νέα ξεκινήματα
μια μωβ επιστροφή δίχως πυξίδα κι αύριο,
ο ήλιος που αντιστέκεται έχει ακτίνες μωβ.

Όλα τριγύρω σ΄ ένα πένθιμο παρόν
δίχως προβάδισμα στο μέλλον
σαν ένα χαρτόκουτο σε άστεγη και άχρωμη εποχή.