~ ύδωρ αθανασίας ~

Μου 'πες θα φύγω ξαφνικά
μια νύχτα του Φλεβάρη
οι άγγελοι με παίζουνε στα μυθικά φτερά τους
τι άδοξα λυγίζουνε τα αλλόκοτα πουλιά.

Άδικη γιορτή φυγή η σου και πικρή
πέλαγος που ξεψύχησε σε μια οφθαλμαπάτη
φοράς μια μάσκα απειλής και προκαλείς
δεν θέλω να ματώσουμε ξανά σε παγερούς χειμώνες.

  Δώρο ένα χαμόγελο σε διάφανη πορεία
 δύο διαβάτες μιας πηγής
εξόριστοι τυχών υποταγής και πλάνης
η πάλη δικαιώνεται όταν πιείς ύδωρ αθανασίας.

Η αγάπη αντέχει για να ζει σ' αληθινά φεγγάρια
κι η θλίψη μες στα μάτια σου μου έκλεβε το φως
ίσως ποτέ δεν ένιωσα στ' αλήθεια την αιτία 
ίσως γιατί φοβόμουνα μήπως ήμουν εγώ.

Η θάλασσα που σ' έφερε
ξέπλυνε όλο το αλάτι 
μα μέσα σε βαθιά νερά γεννιούνται οι ψυχές ξανά
τολμάς να ζήσεις μια υπόσχεση παλιά ;