Μέρα ορμητικά απλώνεται στο πέλαγος
με σπίθες ουράνιας πνοής να γείρει τα φτερά της,
η αύρα να χυθεί στην επιφάνεια ,
εκεί που ακροβατούν δέσμες απολυτότητας
μ' όλες τις γέφυρες ανόδου ερμητικά κλειστές.
Απόκρυφα τα σύνορα η σκάλα υψηλή
δρέπανα της αντιξοότητας
ας στρέψουν προς στην περιφέρεια
χώρο ν 'ανοίξουνε στην ύπαρξη .
Οι αποστάσεις των σταθμών τείνουν προς το μηδέν
στενά και σταυροδρόμια αναπολούν
δίχως οάσεις ν'ατενίζουν,
μονάχα τ' απορρίματα παραμιλούν
για εκείνα που ξεπούλησαν.
Στα αφρισμένα κύματα θα χτίσουμε όνειρα ξανά
τα ρούχα που με στοίχειωσαν χορεύοντας πετάω
κι ό,τι πρόβαλε αντίσταση
σε ψίθυρους πανάρχαιας καθοδήγησης
που έλαμπε πάντα εντός μου μα τρόμαζα στο φως.
Στράτες .
Σκυφτή.
Στα βυθισμένα όρη
βλέμμα δεν έχει η κορυφή
και η φωνή παγώνει ολισθαίνοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου