ΜειΝε

ΜειΝε.

το φως ξενυχτησε
σωπαινοντας
κι εσυ μιλας για μιαν αυγη που δεν ειδες.
μπροστα σου
χαραζει η νυχτα που κρατας.

ΜειΝε.

λευκο
κι η αυρα του μελαγχολικη
χαμογελαει παρασυροντας με
να ζησω για οτι πιστεψα
κοντρα σ' εκεινο που αδειαζει.

ναι, μισανοιχτη μ' αφηνει
μετρωντας τις απωλειες του ειΝαι
με τα κομματια εκτεθειμενα να εκδικουνται
-αδιστακτο το βλεμμα με σκορπάει-
και πως θα ξαγρυπνω διχως τα νηματα του Αυγερινου
να υφαινουν την αποστολη μου;

ΜειΝε .

καταφατικα σου γνεφω
το οχι εχει μια αρνηση που επαψε να μ αφορα.
χερια ανοιχτα
αφηνονται στο καλεσμα γυμνα
λυγιζοντας τα παθη
που ετσι κι αλλιως θα προσπερνουσαν.