Σκόρπια

 Σκόρπια

τα λόγια  και  η πρόθεση αφανισμένη

απ’ το κλείδωμα  του σακατεμένου κάλους.

 Ούρλιαξαν στο βαλτώδες άνθισμα της εφηβείας
κι ύστερα  παρέμειναν βουβά .

Κι ύστερα … Βουβά

πίσω απ’ τις πόρτες να κρυφακούν
την λογοκρισία του μυαλού

με το  κάλπικο ξόδεμα  του μυαλού,

 εκείνου  του μικρού μεγάλου
που σκόνταψε  στην επαφή  με τον άλλον.
Εκείνον τον διπλανό.
Τους πολλούς άλλους σ' αλλοτινούς καιρούς.

Κομμένα χέρια  μαζί με βογγητά
που δεν ημέρεψαν στην κούνια
-ήταν τα χρόνια κρύα-
ανασηκώνονται απ' το πάτωμα ,
ένας ακατανίκητος θόρυβος
δεν ακούγεται τίποτα
κι εκείνα επιμένουν να ολοκληρώσουν το έργο
διακεκομμένη ανάσα η μάθηση μου.

Κι ύστερα βουβά. Κομμένα.
Ανάποδη  η στάση του ήλιου,
πηγάδι που δεν ορίζω το βάθος.

  Γιγάντιες στοές κυκλώνουν την απουσία
της εξέλιξης του κόσμου.
Δεν ανδρώθηκε η γέννα της ζωής.

 H όμορφη  ιδέα
ακόμη μια αυθεντική ιστορία
στους τοίχους των ανθρώπων

ίσως ανέστηνε πυρπολημένες δάδες ,
το όνειρο που κρέμονταν
από τα χάρτινα φτερά μιας  πεταλούδας

όμως εκλάπη  στα σκοτάδια απ' τον ίδιο τον αυτόχειρα.