Στροφή

  Στον  ίδιο δρόμο περπατώ
που ώρες ώρες με πνίγει .
Δεν θέλω να τον αποχωριστώ

είδα πολλά, μαγεύτηκα
μα όλο θυμάμαι τα λίγα ,
όσα σταθήκαν αρκετά
για να κυλάω σαν βάρκα μοναχή
που υποτιμά τον προορισμό της
κι ο χωρισμός της σκίζει τα πανιά.

 Μια αυτοτιμωρία αγκαθωτή
 που ποτέ δεν  κατανόησα ,
δεν μπόρεσα να τιθασεύσω 

μ’ έκοβε  πάνω στη στροφή.

 Όσα χαρτιά  κι αν πέταξα
μπροστά μου ανεμίζουν επιδεικτικά
ξεπλένουν το μελάνι τους στο νου μου.

Φεύγω , αλλάζω οπτική
μήπως χωρέσω στο όλον.