Λίλιθ

Αν ουρανός δεν είναι o άνθρωπος
τ' αχτένιστα σύννεφα να τραβήξουν
ξεριζωμένες μνήμες που άργησαν 
την βροχή να πιούν ,
η αγάπη γαλάζιο τραίνο
στις γραμμές που δεν έσβησες σε βρίσκει
τι λόγο έχουν τα πουλιά να κελαηδούν
θάλασσες ν' αναπνέουν
το αίθριο συναπάντημα μιας προσευχής
πρίμα βουτιά χρισμένη αλμυρό τραγούδι.

Κάθε μου κύτταρο λάμπει 
σαν το καλό κρασί που παλιώνει
διηθώντας φωτοβολίδες
σε αφανέρωτα τριβής 
συναπαντήματα.

Αφουγκράζομαι ήχους του σύμπαντος
ν' αγγίζω ανθρώπους
ποιήματα στην καρδιά μεθάνε τον παλμό
ξεπηδούν σαν πίδακες κόμματα , τελείες
λέξεις που ξεψύχησαν γιατί ήσαν μόνο λέξεις
ραδιουργία εσώκλειστη τα τείχη
έγδυσε την βελούδινη μαρτυρία τους.

Η Λίλιθ απόψε γητευτής
στου πνεύματος το αρσενικό φτερό
γλυκοφιλάει όσα τους μέλλει να εκλείψουν .

Στου γαλαξία τον χορό δεν έχει τέλος
παραδίνομαι οίστρος αγνότητας
γενέθλιο δώρο 
μαύρο απ΄έξω το φεγγάρι
μέσα χρυσό παραδεισένιο κάλεσμα
σε νεογέννητες αποσκευές.