Στους χαρτινους αγγελους
που ζουν στα σκοτεινα
ανταλλασοντας γροθιες
με το ειναι
-οτι εμαθαν απο εκεινο το χαρτι
που τραβηξες στην τραπουλα που μοιραζε
κι εθετε τους κανονες του παιχνιδιου -
απο τα ψεμματα χτιζουν σπηλιες ,
μα αν τους κοιταξεις τρυφερα
σβηνονται στους βαλεδες που τυλιχτηκαν
κι αφηνουν τις σελιδες παρτιδες λευκες
πατριδα για εσενα μελωδια αγγελων.
Κουπες ιαματα
αδικοι νομοι επειδη παρκαρες παρανομα
κι εβαλες σημαδια μεταχειρισμενης καρτας.
Έτσι την ειδες ματια μου
κοιτα τα ματια σου
παντοτινη ομορφια μου
σου
ολα τ' αλλα πετα τα
κι εμενα χρεωσε με στα σπαθια
που δεν μπορεσα να κοψω
μα πως να το εκανα
δεν μου ανηκαν ,
θα με τρυπαγαν πισω οι μυτες
της αλλότριας ιδιοκτησιας.
Ακροβατουσα στα ορια
ματωμενη πλανη στο ασυνειδητο
φωναζε "μη" η ποιηση.
Φτανει. Εκτος . Ελεγχου.
Γιατι ποιηση ηταν πανω απ' ολα.
Πως να τα βαλεις με την φυση
και τις τυφλομυγες
_σου χαρισα ομως ολα τα φυλλα
που με ορισαν τοτε
κι αναποδογυρισαν να μου δειξουν τον δρομο._
Σ ευχαριστω γενναιε πολεμιστη ,
τραβα στο φως
ισως δω κι εγω πιο καθαρα.
2 Μαρτιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου