Ακόμη και τα μαραμένα φύλλα δεν τελειώνουν με μια πτώση.
Στο καθαρό πουκάμισο στίγματα οι λεκέδες
από νύχτες που δεν απολογήθηκαν ,
από μέρες που δεν σηκώνονται ούτε με σκοινιά .
Τι ώρα ήταν όταν η σκόνη παγίδευε τα μάτια
που αντιστέκονταν και η ανάσα γεννιόταν στις φτέρνες
σαν βέλος που στοχεύει την απάτητη φαντασία ;
Ξεριζώθηκαν όλα κι έμεινε στη μέση η γιορτή;
Οι άλλοι γυρίσαν ;
Τα ρολόγια χτυπούν ακόμη στις στοές του χρόνου ;
Πώς θα σε ακούω όταν δεν βρέχει
και δεν θα μυρίζω φρέσκο χώμα
για να φυλάω τις στιγμές που περπατήσσμε μουσκεμένοι
μα ζεστοί από το αίμα της αγρύπνιας ;
Πώς θα επιστρέψω αν πάψω να θυμάμαι την αρχή
πώς ν ' αψηφίσω το σκίρτημα του ανέμου
καραβάκι κόντρα στην αυταπάτη .
22-11-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου