Σκάλες

                                                                                                              14 June



  Πίνω νερό από το μέρος που σωπαίνει
σκόρπια τα λόγια κι η άβυσσος μαραίνεται
σαν δεν ανθίζει η φωνή.

  Ματώνει ο ορίζοντας
η ελπίδα ψάχνει οράματα στα εναπομείναντα κενά
κι ο κουρδισμένος μου εαυτός ξερνάει τις αυταπάτες .

Κουράστηκα να ξαποσταίνω στα ερείπια
και στις νοθείες φυλακισμένων μύθων ,
απελπισμένα ξωτικά στις άοπλες αμυχές μου.

  Στήνω αγάλματα προοπτικής
τις παγερές συχνότητες κι επώδυνα γιατί να ξεγελάω
κόκκινα τριαντάφυλλα στολίζουν μάταιους δρόμους.

Ακόμη δεν συνήθισα ν'ανεβοκατεβαίνω σκάλες.

Κρύψου απ' την νύχτα , λύσου απ' το χθες
άνοιξε τα χαρτιά στην όποια αμφιβολία.

 Άσε  τη φλόγα των ματιών να παίξει
αυτή ξέρει να ζει, αυτή θα ζήσει
άσε το όνειρο να κάψει ετούτα τα στοιχειά
σε γενναιόδωρες λιακάδες .

  Για τον χαμένο μας παράδεισο μην λυπάσαι
πάλι δραπέτευσε νωρίς , πάλι θα γράψω τέλος.

Αρκεί που τον είδα να στέκεται σε ένα σκαλί πιο πάνω ,
φτύνω την λύσσα μου να τον γευτώ
 όπως τον στήνω μπρος μου.

   Κόκκινα τριαντάφυλλα οδηγούν τα βήματα
κι εκείνος πια μ'ακολουθεί , του άπλωσα το χέρι.