Ροδοσταμο

Ο χρονος γυριζει

τι κι αν δεν υπαρχει ,
οπως βολευεται ο βασηλιας των αιθερων
σε μια παρτιδα σκακι
κι ενα πινελο να ζωγραφιζεις 
βηματα που αγαπησες
στην μνημη
τι εχουν Λογο να μοιραζονται.

Ματ και ξανα 
παραδοχη

ωσπου να φθαρουν ολες οι στολες

του παιχνιδιου.
Και ματ και ξανα σινιαλο

το Δημιουργημα σκετο.

Γιατι αυτο ειναι δημιουργια.

Ο ανεμος φλερταρει
με σκονισμενες προθεσεις
τι κι αν φανταζουν φιλτραρισμενα συννεφα .

Ποια του ερωτα  η σωτηρια
στα ανεμοδαρμενα υψη
αφου οι καρδιες στην Γαια ριζωνουν
εκει αναγνωριζονται,
αλλο αν θα γενουν ανεμοστροβιλοι
ουρανιας υποσχεσης.

Συμφωνημενη εξεγερση των Ροδων
στις οπιουχες ροδες της ζωης
-με κουρασαν τα δηλητηρια σκεφτομαι-
συνειδητα στον σπορο του παροντος
ανωφελο το μακιγιαζ  στις αστραπες .
Ριξε,

Τοτε ισως βρεχει ροδοσταμο
με ποτισες
σε αυτο ειχα πιστεψει ;

Πανταχού Παρών

 Φωτα στην πολη
Αστερι οδηγος
ανθρωποι σκιες
μιας ουτοπιας προικισμενης
συσκευασια ειδωλων 
σαν ατμομηχανη ενος τραινου
που σκορπιζεται στα περασματα
σφυριζοντας την ληξη
μιας  παρτιτουρας 
στο κρυο αχνισμενο τζαμι
_στους αιωνες των αιωνων
κανεις δεν γνωριζει
την ιστορια κανενος
μα οι ανασες αντανακλουν πλεγμα χρυσο
πισω απο τα αψυχα λαμπιονια 
των δρομων _

Στα εγκατα της ψυχης αδραχτι

αναθρεμενο ομοια
ομοιως
στην διαφανη σφαιρα ,
οπαλινες υμνουν τον σκοπο
 των πολλαπλων χασματων ονειρογεφυρες
μυροβολου Γενους
ό,τι γονιμο ας διαπερασει
καρδιες ηλεκρτισμενες .


Κιτρινα φυλλα

εναπομεινοντος φθινοπωρου 

πανδαισια μυριαδων σαμποταζ 

ξετσιπωτα ειδυλλιακα

αγγιγματα βιολας εναρμονιζονται

 κρυφακουγοντας το εφημερο.

Βαμμενη σταμπα το ηξερες
εγγραφη που κοπηκες στον μισχο
δακρυ βαθυ μοναχικο
σκονταψε στην πηγη
κι ετρεξε
χαρμοσυνους ηχους παρ 'αυτα

πανταχου παρων
και τα παντα πληρων  .