Λεμονανθοι

  

Hλιους λεμονανθους

εισπνεουν τα ματια μου,
γειωνοντας την μυρωδατη ανεμελια 
στα ονειρα που καλεσες 
και πραγματωθηκαν ανιδιοτελως 
εκπνεοντας μαγεια
υμνωντας την ριζα 
των οραματων που τα εσπειρε 

-διχως προσκολλησεις
σε μιας Ιθακης το φευγιο-

των μεσα κηπων 
το σκαληστηρι αναδευοντας
παλια απλωμενα φουστανια
στο μεταιχμιο  ξεθυμασμενης ουρανοραφης.

Ελεγχος προ ορισμου 

στο σιγουρακι της αταξιας των  καιρων; 

Παγιδα να ψαχνεις το επομενο λεπτο
ανεραστο παραγαδι 
εγκλειστων υπολογισμων
κρατωντας  υπολογη την καρδια
στους προβολλεις 
μιας νυχτωμενης συρραγγας 
απο το χθες ως το μετά.

Τελετουργικα χορευοντας
στο περικαρδιο
της αναπνοης το πανδαιμονιο
ολόχρυσο φως πριν απ'το φως,
μελωδια των σπλαχνων λιωμενο βασιλεμα
ανατελλει απανταχου
ξεφλουδιζοντας στο χειλος του λεμονιου
οτι δεν βρισκει προθεση
να θρεψει το παρον.

Ντόμινο της ομίχλης

  Σπρώχνει
με αγκωνιές να βγει

ενώ  φωνάζει δεν ακούγεται ,

γλιστράει κάτω από την γλώσσα

κι όλο παραπλανώ τον τόνο της φωνής

μην με καταπιεί αυτό το τεράστιο τ ί π ο τ α 

με  λέξεις θεατρίνες του συρμού
 λιμπίζονται σκηνές από παλιό κραγιόν 

μες σε  καθρέφτη τρολαδόρο
να παίξουν τυχάρπαστα την σημαντικότητα του.

Παραμιλά το τζάμι από ραφές ομίχλης 
αφήνοντας με πιστά να διαπερνώ 
ως την άνοιξη
ξηλώνοντας ήχους φθονερούς 
στη μέση του χειμώνα 
ψελλίζοντας αγάπη στον φάρο του αμήν .

 Δικαίωση στερνής του θύμησης
 ανασταίνει ώρες 
μακρυές χορδές ευλυγησίας 
να φτάνω όπου ποθώ
-χαραμίζοντας ούτε ψύχουλο
αδερφής ενσάρκωσης στη γύρα συναντήσεων.-
Τον λόγο έχουν τα πουλιά. 

"Ντόμινο ποιανού το πλήρωμα ορίζεις 
έτσι όπως βαυκαλίζεσαι  
στην ουρά της παραμύθας  "

Η μόνη συμβατότητα ο δρόμος της καρδιάς 
μα απόσταση ακριβή ο λόγος
κι ο τρόπος που χτυπάει ναι. 

Τον οργασμό του παρασκήνιου
ποτέ μου δεν τον πόθησα 
αντίθετα ξερνάω
στην δόνηση του κρακ .

Αγγίγματα της αύρας
στέλνουν κρυφά μια προσευχή 
σε εκείνους που κατανoούν
πεδία που ίσως να μην χορταίνει αλλιώς
η άβυσσος των σπαραγμάτων.

Για εκείνους γράφω .
και τα "κρυμμένα" άραγε
επειδή *

_ενσωματώνοντας την πραγματικότητα
στοργικά στους γαλαξίες
που προσέκρουαν σε σφραγισμένες λαβές
της ψυχής μου_

Ένας Θεός γνωρίζει πόσα άστρα
χαλάλισα
ενσταλάζοντας μαγεία σε κάθε μου κύτταρο .

Ροδοσταμο

Ο χρονος γυριζει

τι κι αν δεν υπαρχει ,
οπως βολευεται ο βασηλιας των αιθερων
σε μια παρτιδα σκακι
κι ενα πινελο να ζωγραφιζεις 
βηματα που αγαπησες
στην μνημη
τι εχουν Λογο να μοιραζονται.

Ματ και ξανα 
παραδοχη

ωσπου να φθαρουν ολες οι στολες

του παιχνιδιου.
Και ματ και ξανα σινιαλο

το Δημιουργημα σκετο.

Γιατι αυτο ειναι δημιουργια.

Ο ανεμος φλερταρει
με σκονισμενες προθεσεις
τι κι αν φανταζουν φιλτραρισμενα συννεφα .

Ποια του ερωτα  η σωτηρια
στα ανεμοδαρμενα υψη
αφου οι καρδιες στην Γαια ριζωνουν
εκει αναγνωριζονται,
αλλο αν θα γενουν ανεμοστροβιλοι
ουρανιας υποσχεσης.

Συμφωνημενη εξεγερση των Ροδων
στις οπιουχες ροδες της ζωης
-με κουρασαν τα δηλητηρια σκεφτομαι-
συνειδητα στον σπορο του παροντος
ανωφελο το μακιγιαζ  στις αστραπες .
Ριξε,

Τοτε ισως βρεχει ροδοσταμο
με ποτισες
σε αυτο ειχα πιστεψει ;

Πανταχού Παρών

 Φωτα στην πολη
Αστερι οδηγος
ανθρωποι σκιες
μιας ουτοπιας προικισμενης
συσκευασια ειδωλων 
σαν ατμομηχανη ενος τραινου
που σκορπιζεται στα περασματα
σφυριζοντας την ληξη
μιας  παρτιτουρας 
στο κρυο αχνισμενο τζαμι
_στους αιωνες των αιωνων
κανεις δεν γνωριζει
την ιστορια κανενος
μα οι ανασες αντανακλουν πλεγμα χρυσο
πισω απο τα αψυχα λαμπιονια 
των δρομων _

Στα εγκατα της ψυχης αδραχτι

αναθρεμενο ομοια
ομοιως
στην διαφανη σφαιρα ,
οπαλινες υμνουν τον σκοπο
 των πολλαπλων χασματων ονειρογεφυρες
μυροβολου Γενους
ό,τι γονιμο ας διαπερασει
καρδιες ηλεκρτισμενες .


Κιτρινα φυλλα

εναπομεινοντος φθινοπωρου 

πανδαισια μυριαδων σαμποταζ 

ξετσιπωτα ειδυλλιακα

αγγιγματα βιολας εναρμονιζονται

 κρυφακουγοντας το εφημερο.

Βαμμενη σταμπα το ηξερες
εγγραφη που κοπηκες στον μισχο
δακρυ βαθυ μοναχικο
σκονταψε στην πηγη
κι ετρεξε
χαρμοσυνους ηχους παρ 'αυτα

πανταχου παρων
και τα παντα πληρων  .

'Ολα

Κι αν είναι 

απ' όλα μια πλοκή
ξεχυλωμένο νήμα αιθέριο
 γέφυρας ασωμάτων κρίνων
δεν μυήθηκαν στην σάρκα
μια άκρη εδώ μια εκεί
ξέφτια γυμνόσπερμα ακτίνες θρέψης
απόκοσμη ευωδιά
ηλιοτρόπιο στην μήτρα Γη το Μάτι
και μια ξεπέτα τύχη
ψαχουλεύει την αύρα
για ενσάρκωση στην ώρα της αγάπης.

Ταιριαστό μα δεν φοριέται
ανήμερο
Ουράνιο στο σώμα,
ακροβατεί ασυνείδητα
στον μακρινό καθρέφτη
κι ας είχε κάποτε τα πάντα δει
σε άλλη προτομή
 φουρτουνιασμένης σύμβασης

_εκστατική απαρτία
σκλάβωσαν την λήθη
ασμίλευτα ήθη
κι άγρια απήχθει _

Τώρα είθε η ώρα
Όλα
απρόσμενα διαφαίνονται
εντάσσονται σε δείπνο μυστικό
δια τάσονται έξω από την φλέβα
συν τάσονται στης Βηθλεέμ το άστρο
ως τα κεριά που καίνε
απενοχοποιημένα κλωστές αναλγησίας
αφίξεις του ευ τομής,
καπνός που διαπέρασε την κάκωση
στο μεσοπλεύριο οστό της Εύας ,
απείθαρχο μήλο της δαγκωματιάς
κρυστάλλινος απόηχος της ήβης
ήδη αχνοφαίνεται η αλληλουχία
των πώς τι πότε
ως τις αισθήσεις των πυλών .