Η φωνή που δεν άκουσα

 Με τα χέρια να αιωρούνται
ψηλαφίζοντας διστακτικά την υγρασία
ενός σύννεφου που δακρύζει

ενώνομαι στο άνοιγμα του κύκλου ,
σε ξαναβρίσκω
αφουγκραζόμενη την ηχώ 
της παιδικής φωνής να με καλεί
και φορώντας τα φτερά που μου χάρισες 
συνεχίζω  να φτάσω στο σημείο
που με σκοτείνιασε κι αποτραβήχτηκα.

  Δειλά αναμετριώμουνα
 μ'εκείνο που με προσδιόριζε
όπως ο άνεμος  
που μερικές φορές φυσάει απροσδιόριστα  

δίχως να ξέρει κατά πού να κάνει.
  
 Τάχα η δύναμη κραύγαζε
σε σχήματα  που τα ερμήνευα φωτεινά
μα  ξαναγγίζοντας τις άκρες 
του κύκλου που νόμιζα θεριό
σπίθες ψιθύρισαν πως μόνο αν επέστρεφα εκεί
αντικρίζοντας το ασάλευτο δάσος
 με ψύχος που σαλεύει
παντοτινά θα κατέρρεε το επίμονο ουρλιαχτό.


Τύψεις 
για τις μέρες που περάσαμε  χωριστά ,
δεν  φανταζόμουν  την ελευθερία
που χαρίζουν τώρα που είμαστε ΈΝΑ.