Είναι που συνομιλείς

  Είναι που συνομιλείς 
με τα θραύσματα του τυφώνα
που κομματιάζουν  τη σκέψη μου.
Γέρνω καθηλωμένη στο αγκάλιασμα της φωνής σου 

σα με παρατηρείς

ή καλύτερα σε όσα  μου μαρτυρούν

οι λέξεις που σκεπάζεις 

αλλιώς δεν δύναμαι  ν’ απαντήσω

στα πώς και στα γιατί 
του χάσματος που αναμοχλεύει το παρόν.

   Είναι που συνομιλεί

η διαφορετικότητα των εννοιών 
που στρογγυλοκάθονται στο οπτικό μας πεδίο  

χτυπώντας το τζάμι του καθρέφτη , 
όχι για να τον σπάσουν
επιθυμούν μαζί κάποτε να συμπλεύσουν  .

Τρυπώνουν 
στις χαραμάδες που γλίτωσαν

από τη μανία του εγκλεισμού μας
στην πίσω όψη που καίγεται

μη τυχόν εκπέσουμε 
σε οίστρο απογύμνωσης.

Αγγίζω με τις άκρες των δακτύλων μου
τα ίχνη που αποτυπώνονται οι ευχές
του ζην
καθώς  ακροβατούμε στην ομοιότητα 

των αδιάστατων σημείων από το α ως το ω. 

Είναι που συνομιλώ με το ανυπότακτο 
που δραπετεύει όταν ξεχνιέσαι

πασχίζοντας με αυθάδεια
να ενσωματωθώ στο σχήμα του
 την ώρα που θυμάσαι.