"Nicholas Roerich " A Great Spiritual Artist

                                         "Mother of the world"

                                              "Most sacred crystals"

                                                                                                 
                       "Tibetan frontier"

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                " Buddha  the Conqueror"                                         

              

"And we opened the gates"

~Δώσε στον εαυτό σου  Αυτό που  οι 'Aλλοι  θέλεις να δώσουν  σ'εσένα

~Η αγάπη χρειάζεται να σπαρθεί μέσα στην ψυχή για να κάνει να έρθει η αφθονία

~Το ν 'αγαπάς είναι ένα έργο της ψυχής, μην αφήσεις την νοημοσύνη ν 'ανακατευθεί σε αυτό

Αγάπη

~

~

~

~

~

~

~

~

~

~

~

~

~

φοβος

Άρχισε βροχή...

 Ήρθε ο καιρός κι άρχισε η βροχή...
Δεν της στείλαμε γράμμα πότε  να μας επισκεφτεί , ούτε την πήραμε τηλέφωνο..
Μόνη της κατάλαβε πότε είναι η στιγμή ν' αρχίσει να μιλάει... Φαίνεται ήταν βαθιά  και ξεκάθαρη η προσευχή μας  και την άκουσε...  Όταν η ανάγκη μας για κάτι είναι μεγάλη
το σύμπαν ανταποκρίνεται με κάθε  μέσον που διαθέτει .
Στην φύση τα πάντα είναι Δημιουργημένα και ρυθμισμένα με σωστό τρόπο,
ακόμη και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια..
Δεν είναι τυχαίο το Σχέδιο που προκαθορίστηκε.
Γιατί στην ψυχή μας  τα πράγματα να είναι διαφορετικά.;
Όπως η φύση γνωρίζει, έτσι με μαγικό ραβδί θυμάται και αναγνωρίζει  η ψυχή. Αρκεί να την αφουγκραστούμε και να κατευθυνθούμε σε εκείνο που μας ταιριάζει
  κι ίσως τότε συναντηθούμε με την δική μας φύση...

"Ο Μουντζούρης"

ΤΟ ΤΡΑΙΝΑΚΙ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ

Το ατμοκίνητο τραίνο, Ο “Μουντζούρης”, όπως ήταν γνωστό παλιότερα, έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη και την ιστορία του Πηλίου καθώς επίσης και της Μαγνησίας γενικότερα.

Το ατμοκίνητο τραίνο ήταν κατασκευαστικό έργο του Ιταλού μηχανικού Ευάριστο ντε Κίρικο, ο ο οποίος ήταν πατέρας του διάσημου καλλιτέχνη Τζιόρτζιο ντε Κίρικο.

Ο Eβάριστο ήταν ο εγκέφαλος πίσω από την ανάπτυξη και κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών και ήταν ο συνδυασμός της γνώσης και της φαντασίας του, που έκαναν αυτό το πρόγραμμα πραγματικότητα.

Οι εργασίες του σιδηροδρόμου άρχισαν στα τέλη του 1894 και το 1895 ολοκληρώθηκε το πρώτο τμήμα του σιδηροδρόμου. Αυτό το πρώτο τμήμα ένωσε την πόλη του Βόλου με το χωριό Λεχώνια.

Μέχρι το 1903, η σιδηροδρομική γραμμή είχε επεκταθεί στο χωριό Μηλιές, και κάλυπτε συνολικά 29 χμ.

Επίσης κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, ολοκληρώθηκαν οι γέφυρες, πάνω από τις οποίες το τραίνο θα εκτελούσε και θα συνέχιζε το δρομολόγιο του. Κατασκευάστηκαν 6 γέφυρες στο σύνολο τους, 5 από αυτές ήταν χτισμένες με πέτρα και σχημάτιζαν εντυπωσιακές καμάρες, η δε έκτη γέφυρα ήταν σιδερένια.

Η τελική έκβαση αυτού του προγράμματος ήταν κυριολεκτικά ένα αριστούργημα. Οι γέφυρες, η διαδρομή ακόμα και το ίδιο το τραίνο ήταν όλες, εμπνευσμένες εργασίες εναρμονίζοντας την τεχνολογία με το φυσικό περιβάλλον.

Το τραίνο του Πηλίου παρέμεινε σε λειτουργία έως το 1971, και χρησιμοποιήθηκε για να μεταφέρει εμπορεύματα και επιβάτες, από τον Βόλο στα χωριά του Πηλίου και αντίστροφα, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη και επικοινωνία του τόπου. Εντούτοις, με την αύξηση της χρήσης του αυτοκινήτου, το κόστος της λειτουργίας του τραίνου, θεωρήθηκε υψηλό, με αποτέλεσμα να διακοπεί οριστικά η λειτουργία του.

 

Για να δείτε τις παραπάνω φωτογραφίες μεγεθυνμένες, απλά κάντε κλικ πάνω στην φωτογραφία

Από το 1996 το τραινάκι του Πηλίου, ο Μουντζούρης έχει επανέλθει σε λειτουργία και λειτουργεί ως τουριστική ατραξιόν, πραγματοποιώντας την διαδρομή, Λεχώνια - Μηλιές. Είναι πραγματικά, μία πολύ όμορφη διαδρομή και ο επιβάτης έχει την ευκαιρία να θαυμάσει την μαγευτική ομορφιά της φύσης του Πηλίου.

Περνώντας πάνω από τα πέτρινα γεφύρια με τις καμάρες και ατενίζοντας το ατέλειωτο πράσινο της Πηλιορείτικης φύσης, το μυαλό περνάει στην διάσταση του ονείρου και της νοσταλγίας, φέρνοντας πίσω μνήμες και εικόνες από το χθες που εναρμονίζονται στο σήμερα.

Το τραίνο αναχωρεί από τα Άνω Λεχώνια και φθάνει στις Μηλιές αφού περάσει από διάφορα χωριά όπως, τις Πινακάτες, Άνω Γατζέα και άλλα.

Περισσότερες πληροφορίες για το ατμοκίνητο τραινάκι του Πηλίου θα βρείτε στο ενημερωτικό site - www.pilion.net/railway

Τουριστικός Οδηγός Πήλιο / Βόλος - Home Page

Κέρινο ομοίωμα

Dali "Raphael"

Για την άγονη οδό του αποτελέσματος

που τερματίζει μελαγχολικά στο πρόσωπο σου

διαπερνώντας τις χαραμάδες των μεθυστικών δακτύλων σου

ποθόντας  να με κρατήσεις.

Αναρωτήθηκες για λίγο;

Ψάχνω το κλειδί να μπω από την πόρτα

μα δεν ξέρω αν ταιριάζω με το σχήμα του καθρέφτη

που υπάρχει εσωτερικά του τοίχου

πίσω από την αριστερή κολώνα .

Γιατί δεν με αφήνεις

να περάσω ;

Ναι, μπορεί και να ουρλιάξω

κολλώντας στο απροσδόκητο 

αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Γυρίζω σε σπίτια

που είναι κτισμένα χαμηλά

με σκεπές που τρίζουν και μπάζουνε χαλάζι

όταν αγριεύει ο λόγος που ματώνει την επαφή.

Αναρωτήθηκες για λίγο;

Κοιμάμαι στα σοκάκια της τρομαγμένης σου οπτικής,

του ανυπότακτου Τίποτα που περιρέει ακούρδιστο

στη σκουριασμένη χορδή του ασάλευτου

-αν όχι ανήμπορου-  είναι σου.

Πες μου ,θ αναρωτηθείς μετά;

Ψάχνω με ποιά ματιά ν 'αντικρίσω την σαρωτική απάθεια ,

με τρυφερότητα να ξορκίσω την αντιπαράθεση

από την αορτή των τόξων μας δεμένη.

Δέσμιοι μαχητές στη δημιουργία ενός καλουπιού

στο πλάνο του Ραφαήλ .

Δεν δείχνει έλεος η απόσταση αυτή

χαράζει  το δέρμα σαν ποινή

που πρέπει να πληρώσω.

Όταν αποφασίσω να ξεκλειδώσω

δεν είναι σίγουρο ότι θα με βρεις εκεί.

Θα έχω αθόρυβα ενσωματωθεί

στο κέρινο ομοίωμα σου που μου ανήκει

αναγνωρίζοντας το δικό μου σπίτι

κι αυτό το δώρο θα μου το 'χεις χαρίσει εσύ.

Ο Ραφαήλ σε αυτή την σκηνή

 υπόσχεται να σηκώσει σημαία απελευθέρωσης .

Ίσως τότε ν 'αρχίσεις ν' αναρωτιέσαι γιατί.

Red eyes ,green body ...mm  !!

Is someone there..?

S SOMEONE THERE?

Is someone there? Am I alone?
It's dark and I can't see anyone.
I thought I saw a star on high
then it twinkled, and was lost to the eye.
Perhaps a flame in darkness seen!
Alas, just a glimpse of what might have been.

A piece of driftwood on the shore
enslaves the story of days of yore.
A wooden fence, neglected, forlorn,
in an empty pasture, broken and torn.
The moon, forsworn to secrets hold,
could tell its tales from times of old.

Am I alone? Is someone there?
A hand to touch, a heart to share?
Was that a shadow I glimpsed ahead?
Where there's a shadow there's light, it's said.
I'll keep going on through the dark and cold
for ahead is the light, and a kindred soul.
© Joyce P. Hale

long ago...

........Long ago and far away.........
Fairy tales start out this way.
But Life is not a story fair.....
It gives its gifts to those who dare.

Life's a game, a race, a dream -
things are not always as they seem.
Rainbows show, then disappear;
after a storm, the skies will clear.
© Joyce P. Hale

Λίθος

Λέξη ειπωμένη
με το πρόσωπο στραμμένο αλλού
από την συμβατή κατεύθυνση.

Πασπαλισμένη με χρυσόσκονη
για να θολώσει το οικείο
συμπλεγματικό φορτίο
που διάλεξε στην στροφή να κουβαλά.

Πριν χαράξει ευθεία
είχε αποφασίσει
ότι θα κινείται παράλληλα
με τη γραμμή της αγαπημένης φωνής .

Εικόνα που εξ 'αρχής
ορίστηκε ως τρυφερότητα
μοιάζει να χάνει τον προορισμό της.

Την πνίγει ο θόρυβος
που δεν εκφράστηκε
μέσα από τον ήχο
που κράτησε δικό της.

Βιάζεται να τρυπώσει
κάτω από έναν πανάρχαιο λίθο,
σταματώντας τον χρόνο
παγώνοντας τη στιγμή
σα να μην υπήρξε ποτέ
κρύβοντάς την στις αχτίδες του ήλιου.

Το φως που εκπέμπεται
από το πορφυρό χρώμα του πετραδιού
προδίδει την επαφή
που δεν απανθρακώθηκε
περνώντας στην αιωνιότητα.

Αλμύρα

 Άφησα τη  μέρα στη μέση
να κυματίζει απαλά
δίχως να γευτώ
την αλμύρα που δάκρυζε
καθώς μ'έβλεπε ν 'απομακρύνομαι .

 Τα πρωινά
όταν τη σκέπτομαι
μοιάζουν τα χρώματα της
ν 'αλλάζουν σαν χαιρετισμός
στο καινούργιο καλωσόρισμα
της ανυψωτικής πνοής .

Τότε τα σύννεφα βυθίζονται
στις πόρτες του ουρανού
 κι αρχίζουνε χορό.

Το νερό της λήθης
εξατμίστηκε στο σκοτάδι
καθρεφτίζοντας στον ήλιο
την εικόνα ενός παιδιού
που τρέχει  μ' ελπίδα
να προλάβει το ξημέρωμα.

Του παιδιού που αποφασίζει
 να μαζέψει το φρέσκο αλάτι
που θα ξεβγάλει ο  αφρός
παρέα με το κύμα
που συνεχώς δυναμώνει.

Δοχείο επαναπροσδιορισμού

                                                                    

Σταγόνα βροχής κυλάει στο χώμα
κι οι περαστικοί εμπνέονται
από την μυρωδιά της
πετώντας την κουκούλα
που συνήθιζαν να φορούν
πριν νιώσουν το κάλεσμα.

Το πλην άπειρο της ατλαντίδας
ξεπροβάλει ανυπόμονο
μέσα από μύρα ωκεανών
και σκαλισμένων περίτεχνα δοχείων.

Κοράλλια απολιθωμένης μορφής
επαναστατούν
καρτερώντας να φυσήξει
ούριος άνεμος
να σηκωθούν τα πανιά για την επιστροφή.

Ξεχύνονται πυρακτωμένες φλόγες
τρεμάμενες  από την λάβα
ζητώντας να ενσωματωθούν
στο όνειρο που ακροβατεί
καθώς το μέλλον απομακρύνεται.

Ζαλισμένες από την λάσπη
πετούν σπινθήρες
που κρεμιούνται στις υγρές ψιχάλες
παρασέρνoντας τους στην ρίζα
της γνώριμης από καιρό σταλαγματιάς .

Ξάφνου αναδύεται
πλούσιος και εκστατικός
ο βυθός των λησμονημένων οραμάτων.

η Λέξη

Ο κρότος
της άηχης  στον τοίχο  λέξης
διαπερνά τα  άλλωτε ελπιδοφόρα
συναισθήματα εντός μου.

Καλωδιωμένη
καθώς υπήρξε στην μπογιά του
με πνίγει ακόμη η μυρωδιά των φράσεων
που συμμάχησαν και καραδοκούν
ζητώντας αφορμή
να ξαναπαραβιάσουν τα σύνορα
 μόλις αρχίσει σκοτάδι.

Καλλίγραμμο
κατέληξε το σχήμα του αυτιού
από τον αντίλαλο
των χρωματισμένων στην φαντασία εισβολών σου.

Οπτασία

  Άν με μόχθο στερηθείς
την κεντημένη από πούλιες οπτασία ,
τρέξεις γοργά κι αθόρυβα
φορώντας τα φτερά σου
μη βιαστείς να παινευτείς
πως έπιασες τον ήλιο.

  Οι κλωστές της σε ακολουθούν
δεμένες σφιχτά κι αναπότρεπτα
γύρω από τον αλαβάστρινο λαιμό σου
κρατώντας αιχμάλωτο τον πόθο.

 Πλανεύτρα η λάμψη
γύρω από το σκουριασμένο
υφάδι της σε ταλαντεύει.

Είναι εκείνη
που δεν σε αφήνει
να την απαρνηθείς.

  Γνωρίζει ότι την είδες
και πιάστηκες
μαρμαρωμένη πριγκίπισσα
να πλέκεις στα βελόνια της.

"Χαρταετός" , Οδυσσέα Ελύτη

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την "ανάμνηση τον μέλλοντος"
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία — φοβόμουνα και μου άρεσε
ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . .
Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: "δεσποινίς"
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι "πάνω άνθρωποι" έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους "κάτω"·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια"
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι " Ή Άννέτα με τα σάνταλα"
" Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης"
το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει"
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το "Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί
για σένα".
Μου το 'χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον
αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη καί μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι καί τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ' έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ' εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν.
Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν — απίστευτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν·
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.