Ντόμινο της ομίχλης

  Σπρώχνει
με αγκωνιές να βγει

ενώ  φωνάζει δεν ακούγεται ,

γλιστράει κάτω από την γλώσσα

κι όλο παραπλανώ τον τόνο της φωνής

μην με καταπιεί αυτό το τεράστιο τ ί π ο τ α 

με  λέξεις θεατρίνες του συρμού
 λιμπίζονται σκηνές από παλιό κραγιόν 

μες σε  καθρέφτη τρολαδόρο
να παίξουν τυχάρπαστα την σημαντικότητα του.

Παραμιλά το τζάμι από ραφές ομίχλης 
αφήνοντας με πιστά να διαπερνώ 
ως την άνοιξη
ξηλώνοντας ήχους φθονερούς 
στη μέση του χειμώνα 
ψελλίζοντας αγάπη στον φάρο του αμήν .

 Δικαίωση στερνής του θύμησης
 ανασταίνει ώρες 
μακρυές χορδές ευλυγησίας 
να φτάνω όπου ποθώ
-χαραμίζοντας ούτε ψύχουλο
αδερφής ενσάρκωσης στη γύρα συναντήσεων.-
Τον λόγο έχουν τα πουλιά. 

"Ντόμινο ποιανού το πλήρωμα ορίζεις 
έτσι όπως βαυκαλίζεσαι  
στην ουρά της παραμύθας  "

Η μόνη συμβατότητα ο δρόμος της καρδιάς 
μα απόσταση ακριβή ο λόγος
κι ο τρόπος που χτυπάει ναι. 

Τον οργασμό του παρασκήνιου
ποτέ μου δεν τον πόθησα 
αντίθετα ξερνάω
στην δόνηση του κρακ .

Αγγίγματα της αύρας
στέλνουν κρυφά μια προσευχή 
σε εκείνους που κατανoούν
πεδία που ίσως να μην χορταίνει αλλιώς
η άβυσσος των σπαραγμάτων.

Για εκείνους γράφω .
και τα "κρυμμένα" άραγε
επειδή *

_ενσωματώνοντας την πραγματικότητα
στοργικά στους γαλαξίες
που προσέκρουαν σε σφραγισμένες λαβές
της ψυχής μου_

Ένας Θεός γνωρίζει πόσα άστρα
χαλάλισα
ενσταλάζοντας μαγεία σε κάθε μου κύτταρο .