άτιτλο ~1/12/2014 λήθη κάποτε

  Αύρα αγνή 
 όραμα στυλοβάτης απ' την Γαία 
διεισδύει στο Αδιαίρετο 
μυρίζω την παρουσία βαμμένης απουσίας ,
αίρεση στο βουρκωμένο σύννεφο
βουλιάζω στα παγωμένα άστρα 
φωλιά ζεστής απάτης.


 Ενα πουλί ζητάει τα ρέστα
να δίνω ,να γκρεμίζω ν' αδειάζω ουρανό
τον ουρανό μου , τον ουρανό σου.
Να χτίσω.
Σε λίμνες Ρόδων τρυφερών
σε λαβωμένο χιόνι γαντζώνεται η ποινή,
η ρίζα κι η επαφή φτερά συνωμοτικού ονείρου
πανάρχαιας λάβας το μυστήριο στο κούτελο γραμμένο .

  Θραύσματα πλήξης ,
κουκούλια στριμωγμένης κάμπιας
εξοστρακίζονται όλα
στη δίνη της αποσαφήνισης ηρωικών ταγμάτων.

σαι λίγο . χάνεις χάνεσαι.

 Χαίρε
 ρέουν αμετανόητες οι απολήξεις.
Το φως με τραβάει απ' το χέρι ,αφήνομαι .
Πολύ .Θέλω. 

Εντός των λίθων χορεύει ο σκοπός 
 απαντώντας στην ερώτηση ,
ποιά ερώτηση, ποιά ερμηνία ,
 τι ξέχασα να ζητήσω
και μόνο θυμάμαι να μετράω 
εκείνα που δεν θυμάμαι να πεθάνουν ;

Στον άνεμο γδύνεται ό,τι δεν φύσηξε ,
κάποτε και η λήθη .
Λήθη κάποτε. ~