Ιδανικά

Σώματα τιμημένα άλλοτε 
τώρα ξεπουλημένα αποκαίδια σ' αργίες νοημοσύνης
μόνο το μέτωπο φέγγει ζοφερό
κεράκι για γενναίους εναπομείναντες.

Ακρωτηριασμένα ιδανικά 
μνήμες σε σύγχηση
ζωή από ναφθαλίνη κι αέρας μολυσμένος

Παράκληση , στοπ 
κινητοποίηση εντός . 

Ποδοπατήσατε την άνοιξη κι είναι αργά
η καταχνιά τρέφεται από βρώμικα νύχια 
πνεύμα τσαλακωμένο σε κάδο σκουπιδιών.

Τρείς νύχτες δρόμος ο παράδεισος 
κι ένα βουνό αναστημένες πτώσεις ,
ευσπλαχνικές φωνές τα βάθη των αιώνων. 

Μακρυά από τα λασπωμένα πόδια σας 
θα μεριμνά το προσκεφάλι 
ρίζες προγονικές ας στύψουν την φθορά του απολογισμού.

Λευκό

    



   Όχι άλλα φυλακισμένα χρώματα 
 μονάχα της ψυχής σου το λευκό να βλέπω .
Ψεμματα. 
Τα ροδοπεταλα κατω απο τον παγο λαχταρω να επιζησουν.
 Μπουμπουκια  ευγνωμοσυνης
 και μια συγνώμη λιωμενο χιονι στις χουφτες 
για το λιγο που σβηνει στην ανασα  .

    Μαντισσες θυελλες με κυνηγουν να κλεψουν τον χρησμο ,
σαν δηλητηρια  ξαποσταινουν στο αιμα για μια νικη οφθαλμαπατης .
 Ενοχα τριανταφυλλα θελουν να μου τα παρουν ολα. 

   Να ξεριζωνα τ' αγκαθια αυτου του οιστρου μασκαρα 
 στηνουν στρατοπεδα θυσιας 
μες στην αγκαλια που λατρευω , την πιο ιερη .
 Η πιστη μου ειναι και τα ματια σου .

   Ετουτο το λευκο ειναι παρανοια 
 ανυπαρξια σε πραξεις κακιστου εργου ,
 σκηνες ματωμενες απο κομμενα χερια και κυκλους 
που δεν κλεινουν ν' ανοιξουν .

 Θαλαμοι ψεκασμενου τρομου 
μαρμαρωμενο βλεμμα της ηττας ,
στεφανι απο ψευτικο ηλιο στο μετωπο . 

Να, μια απειλη  αγνοτητας στο στηθος .
 Τολμας ;  

                      https://www.youtube.com/watch?v=KmzFDEu2RoA

                                                    9-03-2014        
                 

Κι ύστερα ρώτησες πως τραγουδούν οι φλέβες τον Φλεβάρη
κι ήμουν σχεδόν χωρίς φωνή μες σε απάτητο κορμό,
παραδωμένη κιβωτός ευθανασίας ,
ανασκαφή ολότητας εσύ ο άλλος .
Εσένα άκουσα . Εμένα δίνω .

Και τότε έκοψες το δανεικό το χέρι που 'βρισκε απάγκιο σε σταυρούς 

που χρώσταγαν ταμένες κορυφές του απείρου
-παρτίδες του Ενός -
σαν το φεγγάρι απόψε μαχαίρι υπερβατικό ,
ήρθε η ώρα που οι απαντήσεις βρήκαν μύθο ν'απαρνηθούν.

Οι άκρες των δακτύλων του γκρεμός που ξεψύχησα
το άγγιγμα του ποταμός που ρέει μέσα μου ,
για εσένα που φεύγεις , για εσένα που έρχεσαι .

Πρώιμη όψη κεραυνού που καίει τα μαλλιά μου
ή τραβηγμένη απόφαση από τα βάθη αφύλακτης μέρας ;

Αυτός ο θόρυβος υστερική επανάληψη που πνίγεται
είμαι εγώ που βουλιάζω τους βράχους ,
οι ταξιδιώτες ξέρουν μονάχα να νικούν
επειδή δεν φοβούνται να πέφτουν εκεί όπου υπάρχει Θεός.

Μην με ρωτάς για τίποτα
δεν θυμάμαι ούτε ένα όνομα να γράψω
κι εκείνα τα γάντια άναρχοι βάλτοι
από ξεκούμπωτες φωνές στον λαιμό σου.

Η μόνη λέξη που ψελλίζουν τα χείλη μου
Αναστασία .

                                                           14-02-2014

Φιλί στα σπλάχνα

 

Εκεί που ζωντανεύουνε τ' αγάλματα 
κι οι μάσκες σπέρνουν θανατικές ποινές στο χωροχρόνο .

Κυριευμένη κάμαρα  αταξία προγονική 
αυταπάτη της παιδικής αγρύπνιας  
-μέθη πικρή και σκλαβωμένη μέλισσα, κυρήθρα άγουρης συνουσίας
δεν χωράς-
μια φωτεινή στιγμή  ένας γαλάζιος τοίχος θωρακισμένες μνήμες ,
ένας γλύπτης και μια γυναίκα θάλασσα
μαντήλι στερνό στους ώμους μια τρύπα ιέρια αγναντεύει .

 Ποιός έκλεψε το όνειρο 
καρπούς αθανασίας πίσω απ'το παραβάν που γδύνεσαι
ποιός δάκρυσε για μια βαλίτσα χρώματα κι ανάσες κουμπωμένες
και η σιωπή τι να ζητάει εδώ ενώ σε ψάχνω έξω ;
  
   Μέσα έξω, έξω μέσα είμαι είσαι ο θάνατος σκυφτός αγύρτης
συγυρίζεις έπιπλα ,εξοστρακίζεις ανομολόγητες κραυγές
 εκλάμψεις άτακτης σκόνης
κόκκινη λίμνη από καμμένα κεριά παραβιασμένης γέννας 
 κι ανάσταση απ' τον λώρο των ελαιώνων .

Γη . Στην γη ονειρέψου . Την γη να την πατάς  
να φανερώνεσαι στους κήπους .
Να σπέρνεις στην αγκαλιά της Ηλιοτρόπια. 

 Σε πλάθω όρθια στη γύμνια μιας ανατροπής
φιλί στα σπλάχνα 
άρπα μελωδική στη νυχτωδία του κόσμου.
 
Μάγος εκτελεστής μιας ικεσίας πληρωμένης
αιθέρες πλάνα ξωτικά τα πόδια σου καπέλα γητευτές τυλίγουν
πέρνα μέσα απ' τα μάτια μου ουράνια πλεύση και πιάσε εκείνο πουλί απ' το χέρι .

Ο Μίτος

  Μπες στην λάμψη από την φωτιά που καίγεται
και κάνε τα δώρα της ναούς στα κρύα δωμάτια της ψυχής θηρία ,
μην αφήνεις τις στάχτες να σε παραπλανούν
είναι τυφλές για να δαμάσουν το αδάμαστο .

Αλλοπαρμένες μάγισσες , χατήρια των δαιμόνων 
ψίχα μεταξοσκώληκα που πνίγεται στο ίδιο το μετάξι.

Η σκάλα και η δροσοσταλιά της γης κοιτάζουν την Ιθάκη ,
η αυγή τάζει στο νήμα να επιστρέφει έστω και μέσα από κραυγή ,
έστω κι αν η Αριάδνη σέρνει αγκαλιά τα παραμύθια
σαν βρέφη που προδόθηκαν μες στης πλημμύρας το μακρύ καράβι ,
στης γέννας το θολό νερό , στον διχασμό  ουράνιου τόξου.
Τρόμαξε τότε σαν κοίταξε με μάτια υγρά και μόνα
εκείνον της μοίρας τον λαβύρινθο να ξετυλίγει αδίστακτα τον Μίτο. 


                                                                                          18-01-2014

Σκιρτήματα

  Ακόμη και τα μαραμένα φύλλα δεν τελειώνουν με μια πτώση.
Στο καθαρό πουκάμισο στίγματα οι λεκέδες 
από νύχτες που δεν απολογήθηκαν ,
από  μέρες που δεν σηκώνονται ούτε με σκοινιά .

 Τι ώρα ήταν όταν η σκόνη παγίδευε τα μάτια
που αντιστέκονταν και η ανάσα γεννιόταν στις φτέρνες
σαν βέλος που στοχεύει την απάτητη φαντασία ;

 Ξεριζώθηκαν όλα κι έμεινε στη μέση η γιορτή;
Οι άλλοι γυρίσαν ;
Τα ρολόγια χτυπούν ακόμη στις στοές του χρόνου ;

 Πώς θα σε ακούω όταν δεν βρέχει
και δεν θα μυρίζω φρέσκο χώμα
για να φυλάω τις στιγμές που περπατήσσμε μουσκεμένοι
μα ζεστοί από το αίμα της αγρύπνιας ;

Πώς θα επιστρέψω αν πάψω να θυμάμαι την αρχή
πώς ν ' αψηφίσω το σκίρτημα του ανέμου
καραβάκι κόντρα στην αυταπάτη .

                                                                           22-11-2012