Κι ύστερα ρώτησες πως τραγουδούν οι φλέβες τον Φλεβάρη
κι ήμουν σχεδόν χωρίς φωνή μες σε απάτητο κορμό,
παραδωμένη κιβωτός ευθανασίας ,
ανασκαφή ολότητας εσύ ο άλλος .
Εσένα άκουσα . Εμένα δίνω .

Και τότε έκοψες το δανεικό το χέρι που 'βρισκε απάγκιο σε σταυρούς 

που χρώσταγαν ταμένες κορυφές του απείρου
-παρτίδες του Ενός -
σαν το φεγγάρι απόψε μαχαίρι υπερβατικό ,
ήρθε η ώρα που οι απαντήσεις βρήκαν μύθο ν'απαρνηθούν.

Οι άκρες των δακτύλων του γκρεμός που ξεψύχησα
το άγγιγμα του ποταμός που ρέει μέσα μου ,
για εσένα που φεύγεις , για εσένα που έρχεσαι .

Πρώιμη όψη κεραυνού που καίει τα μαλλιά μου
ή τραβηγμένη απόφαση από τα βάθη αφύλακτης μέρας ;

Αυτός ο θόρυβος υστερική επανάληψη που πνίγεται
είμαι εγώ που βουλιάζω τους βράχους ,
οι ταξιδιώτες ξέρουν μονάχα να νικούν
επειδή δεν φοβούνται να πέφτουν εκεί όπου υπάρχει Θεός.

Μην με ρωτάς για τίποτα
δεν θυμάμαι ούτε ένα όνομα να γράψω
κι εκείνα τα γάντια άναρχοι βάλτοι
από ξεκούμπωτες φωνές στον λαιμό σου.

Η μόνη λέξη που ψελλίζουν τα χείλη μου
Αναστασία .

                                                           14-02-2014