Λόγος κοινός

      

   

     Αγνές προθέσεις στέγασμα ουρανού

   χρόνου απόθεμα θέματος θέσης 

 στόκο στα παράθυρα από ηλιαχτίδες που μαρμάρωσαν

 σινιάλο να ξεμπερδεύει η ασύμβατη πλοκή ,

 _τα τζιτζίκια ξενύχτησαν στο προσκεφάλι
 της αγάπης που γύρισε πλευρό

μα πάλι αγάπη  θα είναι_

 Το καλοκαίρι διψάει κουλουριασμένο

σ’ ένα κλαράκι ερημιάς

θολό  πεδίο  η μήτρα της ζωής ,

φωνή εγκλωβίζεται σε ψίθυρους σκόνης

κι ό,τι δεν είδες δεν βλέπει δρόμο στα ζητούμενα

ούτε κι η σάρκα στο είδωλο το αγαπημένο
 να φυλακίσει την ψυχή .

  Είσαι δεν είμαι
λόγος κοινός είναι γραμμένος στην όψη του νερού ,

είμαι να είσαι έμβρυο δώρο

εγώ είμαι που δεν ήσουν το είναι μου να είναι εσύ

ό, τι είμαστε είναι γέννα κοινή του Δία τεχνάσματα

κι έπαψαν ν’ ανασαίνουν τα σπλάχνα

στο πρώτο  κατειλημμένο  κοίταγμα .

 Ώρες , λύπη,  χρόνια λείπει .

Τώρα η θάλασσα έγινε αδερφή

ο ήλιος μονάκριβος πατέρας
οι λέξεις σταμάτησαν να ευνουχίζουν
εκείνον που πλησιάζει απαλλαγμένος.