4-7-2012
Δρόμοι , μακρυά είσαι , κοντά τριγύρω
κοιτάζω τις σπασμένες γέφυρες
και μια θηλειά φεγγάρι ονειροπαρμένο ,
η λήθη βασανίζεται στα υπόγεια που με κλείνεις
κι όλο μαζεύω τα φύλλα των δέντρων που δεν έπεσαν ακόμη.
Έστειλες πίσω την ευχή να μην την δεί ο ήλιος
κι οι νύχτες πλάνα ξωτικά πίσω από πανοπλίες.
Σήμερα έγινε πάλι χθες , το τώρα πάλι δεν πρόλαβε.
Ώχρα απόκοσμη
οι νυχτωδίες ακόμη μας παγιδεύουν.
Χιλιάδες σπαραγμοί τα βήματα στην πόρτα σου
γκρεμός και χιόνι η αμφιβολία κεντούν την ραχοκοκκαλιά μου,
τα σύννεφα απ' τον βυθό της γης στράγγιξαν τις εξόδους.
Κι έχει πανσέληνο και είναι αργά
για να γεμίσουν τα ποτήρια ,
μες στις παλάμες σου τα χέρια μου
άνοιξη που δεν ζει .
Σε άφησα να δω πώς φεύγεις
πώς σπάζουν οι πέτρες από το φύσημα του ανέμου
το τέλος πώς υποτιμά το θέλω μου για σένα.
Μέσα μου ερημώνει η άβυσσος
δεν έχω άλλα κλειδιά ν'ανοίξω ,
κατάδικοι νοθείας κι άπιστοι ποιητές
σαν πιούν νερό απ' την πηγή ίσως να την στερέψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου