Πρόλαβε

  

Αναπόσπαστο σημείο ο βυθός από το βάθος

το όνειρο απ' την δίψα,

το εμπόδιο από το παραπέρα

-το άλμα από την υπέρβαση-

ο περαστικός από το σήμερα που έγινε χθες

-το τώρα σκέτο-

Μια κουκίδα η ζωή στο αιώνιο της πέρασμα

γύρω της προβολείς τα σκούρα στίγματα ,

με πρόλαβες  πρίν ξεψυχήσει κι η πιό όμορφη ανάμνηση
ή έτσι για λίγο πίστεψα.

Πρόλαβε όσο θα σμίγουν γέφυρες

και η ιστορία  θα τριγυρνά ακόμη ,

φεγγάρια θ' αναζητούν το φως μέσα στον κόσμο

σαν μια μετάληψη προγονική το βιός τους ν'ανταμώσουν.

Ο ουρανός μια ασπίδα εκούσιας πληρότητας
όταν με καταπίνει το βλέμμα σου,

μια ηδονική σιωπή που τελειωμό δεν έχει.

Ορμητική βροχή που βρέχομαι ο ερχομός σου
κι οι άγονες γραμμές τρυπάνε το κενό. 

                                                                                     καλοκαίρι 2012

  

Το παράδοξο

   Όταν ο στόχος παραβιάζεται απ' τον ίδιο του τον προορισμό

αιμορραγεί η άνοιξη στον κήπο με τις αυταπάτες

κι ο κηπουρός ανακυκλώνεται μες τις επόμενες σοδειές

μιας ξέφρενης παραγωγής που θα ψεκάσει ελπίδα.

   Αποπνικτική η λήξη του αγώνα ,
ανάβω επόμενο τσιγάρο να παρηγορηθούν στις στάχτες του

ονειροπόλοι θεατές και παίκτες,

θα εμπνευστούν από τα άνθη μιας φλύαρης ορχιδέας

-που επιζεί χωρίς νερό -
μα δεν σαπίζει κι όλοι ζητάμε το παράδοξο
κάποιας αλήτρας τεχνικής κι όχι την μπέσα...
Της τέχνης. 

                                                                                       άνοιξη 2012

Παρούσα διαδρομή

Κι ύστερα ραγίζουν τα λόγια που έχουν λόγο ένα γιατίγίνονται πουλιά που δεν πέταξαν ,δεν ανοίγει ο δρόμος σου λέω σε αταίριαστα του κύκλου βήματα. Με αναποδογυρισμένα τσιγάρα ο καπνός δεν έχει φόρακι αυτό το φεγγάρι συνέχεια λάθη κάνει μα εγώ το αγαπώ. Πόσο μακρυά θα πάνε εκείνα τα βαπόρια ;Πόσο η μνήμη θα ξεγελά μ' αναλαμπές, με πληρωμένους παράδεισουςκι ακολασίες ηδονικές την κληρονομιά που φορτώθηκε δίχως ίσως και με να της χαρίσθει ;
Δεν έχει πλέον νόημα να φυλάς τους άσσους για το τέλος.
Φέρτε μου ένα πυθάρι που ο πάτος του θα κρύβειόποιες Ιθάκες ποθούν να με πλανέψουν ,τους λαίμαργους φάρους τους θα έχω για προσάναμμα καταστολής κι αφαίμαξης στις μάταιες επαναλήψεις.
Δεν είναι μάτια μου για σένα τα ταξίδια που δεν έκανεςείναι λιμάνια μιας παρούσας διαδρομήςαλαζονείας άνευ .
Δακρύζουν κάθε φθινόπωροκι εσύ ποτέ δεν αφουγκράστηκες τον ψίθυρο των φύλλων.

• 
  

....

από την ώρα που γεννήθηκε η ελπίδα
η προσμονή κατάντησε θυσία μαρτυρική
στην υποψία του αύριου

Κι έγινε πάλι χθες

                                                                                                            
                                                                                                       4-7-2012

Δρόμοι , μακρυά είσαι , κοντά τριγύρω
κοιτάζω τις σπασμένες γέφυρες
και μια θηλειά φεγγάρι ονειροπαρμένο ,
η λήθη βασανίζεται στα υπόγεια που με κλείνεις
κι όλο μαζεύω τα φύλλα των δέντρων που δεν έπεσαν ακόμη.

Έστειλες πίσω την ευχή να μην την δεί ο ήλιος
κι οι νύχτες πλάνα ξωτικά πίσω από πανοπλίες.

Σήμερα έγινε πάλι χθες , το τώρα  πάλι δεν πρόλαβε.

Ώχρα απόκοσμη
οι νυχτωδίες ακόμη μας παγιδεύουν.

Χιλιάδες σπαραγμοί τα βήματα στην πόρτα σου
γκρεμός και χιόνι η αμφιβολία κεντούν την ραχοκοκκαλιά μου,
τα σύννεφα απ' τον βυθό της γης στράγγιξαν  τις εξόδους.

Κι έχει πανσέληνο και είναι αργά
για να γεμίσουν τα ποτήρια ,
μες στις παλάμες σου τα χέρια μου
 άνοιξη που δεν ζει .

 Σε άφησα να δω πώς φεύγεις
πώς σπάζουν οι πέτρες από το φύσημα του ανέμου
το τέλος πώς υποτιμά το θέλω μου για σένα.


 Μέσα μου ερημώνει η άβυσσος
δεν έχω άλλα κλειδιά ν'ανοίξω ,
κατάδικοι νοθείας κι άπιστοι ποιητές
σαν πιούν νερό απ' την πηγή ίσως να την στερέψουν.

Focus on the Solution

Σκάλες

                                                                                                              14 June



  Πίνω νερό από το μέρος που σωπαίνει
σκόρπια τα λόγια κι η άβυσσος μαραίνεται
σαν δεν ανθίζει η φωνή.

  Ματώνει ο ορίζοντας
η ελπίδα ψάχνει οράματα στα εναπομείναντα κενά
κι ο κουρδισμένος μου εαυτός ξερνάει τις αυταπάτες .

Κουράστηκα να ξαποσταίνω στα ερείπια
και στις νοθείες φυλακισμένων μύθων ,
απελπισμένα ξωτικά στις άοπλες αμυχές μου.

  Στήνω αγάλματα προοπτικής
τις παγερές συχνότητες κι επώδυνα γιατί να ξεγελάω
κόκκινα τριαντάφυλλα στολίζουν μάταιους δρόμους.

Ακόμη δεν συνήθισα ν'ανεβοκατεβαίνω σκάλες.

Κρύψου απ' την νύχτα , λύσου απ' το χθες
άνοιξε τα χαρτιά στην όποια αμφιβολία.

 Άσε  τη φλόγα των ματιών να παίξει
αυτή ξέρει να ζει, αυτή θα ζήσει
άσε το όνειρο να κάψει ετούτα τα στοιχειά
σε γενναιόδωρες λιακάδες .

  Για τον χαμένο μας παράδεισο μην λυπάσαι
πάλι δραπέτευσε νωρίς , πάλι θα γράψω τέλος.

Αρκεί που τον είδα να στέκεται σε ένα σκαλί πιο πάνω ,
φτύνω την λύσσα μου να τον γευτώ
 όπως τον στήνω μπρος μου.

   Κόκκινα τριαντάφυλλα οδηγούν τα βήματα
κι εκείνος πια μ'ακολουθεί , του άπλωσα το χέρι.

ΤΑ ΚΑΔΡΑ , 22-6-2012 στο Vault

Zen circle

"ΤΑ ΚΑΔΡΑ " 22-6-2012 στον πολυχώρο του Vault

http://www.fringenet.gr/community/profile/262   ~Athens Fringe live~

http://tabula-rasa.gr/kadra

Τα περριτά του Με

 Ποιούς φόβους μου πήγες  να καλοπιάσεις
με ρώτησες αν θέλω  να τους αποχωριστώ
ή  μήπως έμαθες τον τρόπο να με συναντάς ;
Δεν γυρίζω το κεφάλι
ώσπου να μου πιάσεις τα χέρια ,
να ζωγραφίσεις τα μαλλιά μου
για να διακρίνεις τα σχήματα από τις σκιές .
Το νού σου.
 Θα κουνηθώ από την θέση μου
όταν με θελήσεις για τον κόσμο μου δίχως ,
όταν θα έχεις ξεμπερδέψει απ' τα περιττά του Με...
 Και σταμάτα να το βάζεις στα πόδια
 κάθε που καταρρέουν  τοίχοι. Σου.


                                                                                          αρχές Μάρτη

Πριόνια

Ψιθυρίζουμε

και κλέβουν τα φαντάσματα τους πόθους ,
αλήτικα αρπακτικά πριόνια η όψη τους
μας διαμελίζει
κι ο φόβος ξεπετάγεται μέσα απ' τις αντιστάσεις

ξεκοκαλίζοντας την όποια ιστορία .

Τα φρένα έχουνε ρωγμές

κι από παντού μια κρύα στατικότητα

που ξέμεινε στην προ του τέλους στάση κι εκδοχή .

Τα όρια τα έβαλαν με όσους επιμένουν .

Αντίλαλος στ' αυτιά των αστεριών

το κλάμα της ματαίωσης ,

κάθε βραδυά ένας μακρόσυρτος λυγμός

για τα όνειρα που έγιναν κομμάτια.

                                                                            αρχές Μάρτη

Κατάδικο σενάριο

  Ξεπλύθηκαν τα αίματα , αργοπαιθένει η αλμύρα
 που αντίκρυσε το σαλεμένο πλήθος ,

μιας δανεικής ζωής που τέλειωσε δίχως να σημαίνει ,
δίχως να σημάνουν οι καμπάνες στις βραχονησίδες

 ξεσπάνε τα ναυάγια.

 Βουβή ταινία η λάμψη της δομημένης αταξίας
 του κατάδικου σενάριου

-μας πήρε μυρωδιά η οθόνη-
της ενοχής που ουρλιάζει αντί να πεθάνει στα πατώματα.

Σάστισε μες την μοναξιά παρέα με συντρόφους
ν'απαγάγουν την διάσταση του παντοτινού άλλου ,

την απόσταση που κοντεύει να πλησιάσει δυο ζωές 

δυο ορίζοντες που είναι κομμένη η μια τους πλευρά .

 Σε μια χιονοστοιβάδα ορκίζεται ο αβυσσαλέος έρωτας
για το άλλο του μισό ,

κατασπαράζει την λατρεία  κολλώντας στο μη

στο μηδέν
 στο άπειρο που τερμάτισε ιδρωμένο

μα οι σταγόνες του Ήσαν .

Κι ετούτες οι αλαβάστρινες σοφίες
 έφτυσαν μέσα στο γλυπτό

ξεχνώντας να υμνούν τον γλύπτη που τις έφτιαξε ως έχουν
μαζί και χώρια
 μια συνήθεια που κι αυτή θα αποκάμει.

                                                                                 

Κούτσουρα

 Ανάφτε φωτιές
και σύρτε απ' έξω προς τα μέσα το νερό
μαζί με την κάπνα της ψυχής 
να εξατμιστεί ό,τι δεν άναψε ασθμαίνοντας.

Παραδώστε μας στα σχέδια των ανόητων και των μικρών εταίρων.

Σε κύμματα παράνοιας μεθοδικά καιγόμαστε
όταν μεγαλουργεί το εγώ στην δίνη της αποκοτιάς
σκιαγραφόντας δόντια της κατάρρευσης.

Οι απόκριες φέρνουν μαζί το σύνθημα της λήξης
μασκαρεμένοι πίδακες τάζουν ωκεανούς ,
όμως τα χέρια τα κρυστάλλινα
φυλάνε στο σεντούκι τους μυρωδικά ζωής.

Δεν κάηκε το παραμύθι ρε ,
σφύριξε ο θάνατος , ρημάξτε...

Μόνη παρηγοριά τα κούτσουρα
στη χαοτική στέρνα της γης ,
μας έμειναν κληρονομιά οι παράγκες .

Μέρες απογραφής βεβήλωσης κυττάρων
πέρναγε ο χρόνος κι ο νούς μας στέγνωνε
στης ύλης τις αποσκευές .

Μωβ

Καίγονται οι χαρταετοί μου
το σώμα αυτό σέρνει μια καταιγίδα
πάνω τους φύλαγα το ανυπότακτο να υφαίνουν.

Κάθε τοπίο ένα ομιχλώδες παραλλήρημα
ένας πόνος που ξέμενε πάντα στη γωνία βουβός ,
νύχτες ατέλειωτες στη κόψη ενός ξυραφιού .

Δες τα σημάδια που κατέληξαν μωβ
καρφώνουν τις φλέβες μου με τον αντίχειρα τους
-να μελανιάζω
σαν πάω να δραπετεύσω -
και γίνω πέτρα που δεν γκρεμοτσακίζεται
από κάτι απολιθωμένους κόκκους άμμου
που έσμιξαν δήθεν με οάσεις
λαδώνοντας την ιστορία με τεχνητούς αιθέρες.

Ποιός είναι αυτός που δεν μ' αφήνει να περάσω ;
 
Ο εαυτός μου μ' έχει ξεγράψει προ πολλού
έπαψε λέει να ξοδεύεται με όσους τον φτύνουν στα μούτρα
μα εγώ ξαναγυρνάω
και μένω αγαλματάκι ακούνητο ,αγέλαστο μέρα ή νύχτα;

Θέλω να προσπεράσω.

Ω! Ουρανοί κι εσείς μια απάτη
πάψτε να υπερασπίζετε ό,τι μου διαφεύγει,
εγώ δεν αντιμίλησα στον βρόγχο των θεών
ούτε τον οίκτο σας ικέτευεσα ,
δεν πρόδωσα τις παρανομίες σας στις ευπρεπείς θυσίες του κόσμου.

Η αγάπη που προδώθηκε είναι μωβ
τα δέντρα ,οι άνθρωποι
τα δάκρυα της βροχής στα νέα ξεκινήματα
μια μωβ επιστροφή δίχως πυξίδα κι αύριο,
ο ήλιος που αντιστέκεται έχει ακτίνες μωβ.

Όλα τριγύρω σ΄ ένα πένθιμο παρόν
δίχως προβάδισμα στο μέλλον
σαν ένα χαρτόκουτο σε άστεγη και άχρωμη εποχή.

Επέστρεφε

   Σημασία δεν έχουν οι τεχνητές δεξαμενές
μα τα αυθεντικά πηγάδια
το βάθος τους γνέφει  θεούς .

  Βούτα και πάρτο απ' την αρχή
ολόκληρα δοσμένο
κι ας έχασαν τον δρόμο
οι μνήμες που παράκουσαν
κράτησαν όμως την σκυτάλη .

Σημασία έχει ...  Να ...
Επέστρεφε .

   Άκου τον ψίθυρο
σκλαβώνονται ακόμη και τα μανιασμένα σύννεφα .

  Αν αψηφίσεις τρείς φορές
η ρίζα  θα παραμένει δούλα  περίτρανου ξεριζωμού.

  Γύρευε την αιωνιότητα
και κάποιους απ' τους ποιητές που της κρατούν το χέρι ,
αυτόφωτη εκκωφαντική σιωπή που πόθησε ο άνθρωπος ,
αυτή που τον μετάλαβε στα σπλάχνα της.

 Απαξιώνεται αυτός που τρέφει σήψη αγαθού σκοπού
κι είναι το στέρνο του πιο κρύο κι απ' τον χιόνι  ,
τιμάται εκείνος που αγναντεύει θάλασσες
διψώντας στις ερήμους .

 Γύρω από έναν ίλιγγο στροφάρει η ζωή
στις πιο γενναίες αποφάσεις
κι είναι η ζάλη  πιο σταθερή απ' την γροθιά.

  Αργά ή γρήγορα κάποιος θα προσπεράσει ,
έτσι ίσως πείσει την ζωή
έτσι ξαναγυρίσουν κι άλλοι.

Σου έχω μιλήσει

                                                                                                                     Δεκέμβριος 2011

  Σου έχω μιλήσει για κάλπικες συναναστροφές
για μελωδίες που ξεψύχησαν στα πλήκτρα από την σκόνη
που ρήμαξε ακόμη και την φαντασία μου.

Λαθραίος επιβάτης σε τελωνεία νεκρής συνείδησης
ξέμεινα όχημα ελλατωματικό ν'απολογούμαι για τα κυβικά μου.

Σου έχω μιλήσει για την αφάνεια του φαίνεσθαι
μιλάω για να μιλήσω κι ας μην έχω τίποτα να πω.
Για το κενό της ανώφελης εξωστρέφειας ;

Για εκείνους που πασχίζουν ν' ανιχνεύσουν την ευγένεια
στα πέπλα της ματαιοδοξίας του κόσμου
μα διαψεύδονται σε κάθε δοκιμή
απ'τις αράχνες του εγωτικού συρμού.

Για τις ιδανικές φωνές που διεγείρουν το πνεύμα μου
όμως ατύχησαν να εξειδανικεύσουν τα δανεικά μου όνειρα .

Σου έχω μιλήσει για οδύνες
που δεν συνθλίβονται με θεατρινισμούς
φωνάζουν  συνεχώς υπέκυψε .

Σου έχω μιλήσει σε ανύποπτη στιγμή
ανεμοθύελλα σ' άγριο χορό η σιωπή
κι ο μαρμάρινος οίκτος
απόσταγμα γλυκόπικρου οίνου σε ώρα εξορίας.

Για την ψευδαίσθηση του συμπεράσματος
που όλο φλερτάρει την ανατροπή.

Για το σώμα που αυθαδιάζει στην αιτία .

Είμαι υπόθεση τυχαίας αυτοπραγμάτωσης του μη πραγματικού
-ποτέ δεν εννοούσα ό,τι έλεγα-
πάντα υπονοούσα κι εκεί ήταν το σφάλμα ,
μια θαλασσοταραχή από την μέρα που κατάλαβα.

Δεν έχει τελειωμό ο δρόμος της συνύπαρξης
σ' ένα χαρτί να κρύβεται το γράμμα απ' το είδωλό του.


   Δεκέμβριος 2011

Ο Γλάρος ,Α.Τσέχωφ ,Νίνα

Γιατί λες πως φιλείς το χώμα που πατώ; Εγώ θέλω σκότωμα. (Γέρνει πάνω στο τραπέζι). Είμαι τόσο κουρασμένη! Αν μπορούσα να ξεκουραστώ… Αν μπορούσα να ησυχάσω!… (Σηκώνει το κεφάλι της). Είμαι γλάρος… Όχι, άλλο ήθελα να πω… Είμαι ηθοποιός… Ω, μάλιστα! (Ακούει τη ΜΑΝΤΑΜ ΑΡΚΑΝΤΙΝ και τον ΤΡΙΓΚΟΡΙΝ που γελούν. Αφουγκράζεται μια στιγμή, ύστερα τρέχει στην πόρτα αριστερά και κρυφακούει από την κλειδαρότρυπα). Είναι κι αυτός εδώ!… (Γυρνώντας πίσω στον ΤΡΕΠΛΕΦ). Καλά… Ας είναι… Δεν πειράζει. Δεν επίστευε στο θέατρο, πάντα γελούσε με τα όνειρά μου, ώσπου σιγά – σιγά έπαψα κι εγώ να πιστεύω, έχασα το θάρρος μου… Έπειτα οι αμφιβολίες για την αγάπη του, η ζήλια, ο φόβος κι η αγωνία για το παιδί μου… Έγινα ποταπή, ασήμαντη, έπαιζα κουτά...  Δεν ήξερα τι να κάνω τα χέρια μου, δεν ήξερα να σταθώ στη σκηνή, δεν μπορούσα να κανονίσω τη φωνή μου. Εσύ δεν μπορείς να φανταστείς τι νιώθει εκείνος που ξέρει πως παίζει ελεεινά.
   Είμαι ένας γλάρος. Όχι, δεν είν’ αυτό… Θυμάσαι που σκότωσες κάποτε ένα γλάρο; Ένας άνθρωπος πέρασε κατά τύχη, τον είδε, και μη έχοντας τίποτα άλλο να κάνει τον κατάστρεψε… Ένα θέμα για μικρό διήγημα… Όχι, δεν είν’ αυτό… μ’  όλο που…
   Τι έλεγα;… Α, για τη σκηνή. Ναι, τώρα πια δεν είμ’ έτσι. Τώρα είμαι μια πραγματική ηθοποιός, παίζω με πάθος, μ’ ενθουσιασμό, μεθώ πάνω στη σκηνή, νιώθω πως είμαι ωραία… Και τώρα, αφότου βρίσκομαι δω, περπατώ τριγύρω και σκέφτομαι, σκέφτομαι, και νιώθω πως η ψυχή μου γίνεται κάθε μέρα πιο δυνατή! Τώρα το ξέρω, το καταλαβαίνω, Κώστια, πως στη δουλειά μας – στο παίξιμο ή στο γράψιμο – κείνο που αξίζει δεν είναι η φήμη, δεν είναι η δόξα, μήτε εκείνα που ονειρευόμαστε, αλλά το να μάθεις πώς να κάνεις υπομονή… Να μάθεις να σηκώνεις το σταυρό σου και να ’χεις πίστη. Εγώ τώρα πιστεύω, κι αυτό με κάνει να πονώ λιγότερο. Κι όταν σκέφτομαι την τέχνη μου, την αποστολή μου, δε φοβάμαι τη ζωή.