Μοντάζ

                                       


 Νύχτα τρυπώνεις
σ' ένα αμοντάριστο πλάνο
που προβάλλει αδίστακτα
την προδωμένη  σκηνή
που καλωδιώνεται απ' την υποδοχή
του νευρικού  ιστού κι αρχίζει το ταξίδι.

 Προσκολλημένη
στο πρώτο τετράλεπτο
που γράφτηκε την ώρα της αντίστασης
στο σπέρμα σου
που απαιτεί διόρθωση και με τρομάζει.

 Με ακινητοποιεί παραδίνοντας με
στην εσφαλμένη εντύπωση
που γυρίζει σαν τροχός
και διακτινίζομαι.

 Το φιλμάκι τέλειωσε κι απόψε
κι εγώ δεν ολοκλήρωσα ακόμη
το μοντάζ των οφθαλμών μου
που πάλι πέταξαν αλλού
ξεμοναχιάζοντας τα εντός μου.

 Λαχταρώ να ξαναζήσω την σκηνή
την επόμενη νύχτα
προσδοκόντας ότι αλλοιώθηκε η εικόνα
και το μακιγιάζ του ρόλου
που στάθηκε σκληρός κριτής
 στην οθόνη του αύριο.
Κι ο  θεατής  κοιτάζει βουβός
απ'το παράθυρο της αιώνιας λήψης.

Κανείς δεν χρειάζεται ν'απολογηθεί
μιλάει μόνο η ανάγκη για εξιλέωση.

Σβήνω τα φώτα, κλείνω τον ήχο
κρατώντας στην μνήμη
την μυρωδιά του κοψίματος
που πάγωσε την αίσθηση.

 Είμαι σαν από πάντα έτοιμη
να φέρω το πλάνο αντίστροφα
βουτώντας στο πραγματικό ημισφαίριο.

 Κάπου εκεί αρχίζει ο χρόνος
που ο ηθοποιός υποκλίνεται ,
φοράει τα ρούχα του
δραπετεύοντας ασφαλής στον ρόλο του.