Ιδανικά

Σώματα τιμημένα άλλοτε 
τώρα ξεπουλημένα αποκαίδια σ' αργίες νοημοσύνης
μόνο το μέτωπο φέγγει ζοφερό
κεράκι για γενναίους εναπομείναντες.

Ακρωτηριασμένα ιδανικά 
μνήμες σε σύγχηση
ζωή από ναφθαλίνη κι αέρας μολυσμένος

Παράκληση , στοπ 
κινητοποίηση εντός . 

Ποδοπατήσατε την άνοιξη κι είναι αργά
η καταχνιά τρέφεται από βρώμικα νύχια 
πνεύμα τσαλακωμένο σε κάδο σκουπιδιών.

Τρείς νύχτες δρόμος ο παράδεισος 
κι ένα βουνό αναστημένες πτώσεις ,
ευσπλαχνικές φωνές τα βάθη των αιώνων. 

Μακρυά από τα λασπωμένα πόδια σας 
θα μεριμνά το προσκεφάλι 
ρίζες προγονικές ας στύψουν την φθορά του απολογισμού.

Λευκό

    



   Όχι άλλα φυλακισμένα χρώματα 
 μονάχα της ψυχής σου το λευκό να βλέπω .
Ψεμματα. 
Τα ροδοπεταλα κατω απο τον παγο λαχταρω να επιζησουν.
 Μπουμπουκια  ευγνωμοσυνης
 και μια συγνώμη λιωμενο χιονι στις χουφτες 
για το λιγο που σβηνει στην ανασα  .

    Μαντισσες θυελλες με κυνηγουν να κλεψουν τον χρησμο ,
σαν δηλητηρια  ξαποσταινουν στο αιμα για μια νικη οφθαλμαπατης .
 Ενοχα τριανταφυλλα θελουν να μου τα παρουν ολα. 

   Να ξεριζωνα τ' αγκαθια αυτου του οιστρου μασκαρα 
 στηνουν στρατοπεδα θυσιας 
μες στην αγκαλια που λατρευω , την πιο ιερη .
 Η πιστη μου ειναι και τα ματια σου .

   Ετουτο το λευκο ειναι παρανοια 
 ανυπαρξια σε πραξεις κακιστου εργου ,
 σκηνες ματωμενες απο κομμενα χερια και κυκλους 
που δεν κλεινουν ν' ανοιξουν .

 Θαλαμοι ψεκασμενου τρομου 
μαρμαρωμενο βλεμμα της ηττας ,
στεφανι απο ψευτικο ηλιο στο μετωπο . 

Να, μια απειλη  αγνοτητας στο στηθος .
 Τολμας ;  

                      https://www.youtube.com/watch?v=KmzFDEu2RoA

                                                    9-03-2014        
                 

Κι ύστερα ρώτησες πως τραγουδούν οι φλέβες τον Φλεβάρη
κι ήμουν σχεδόν χωρίς φωνή μες σε απάτητο κορμό,
παραδωμένη κιβωτός ευθανασίας ,
ανασκαφή ολότητας εσύ ο άλλος .
Εσένα άκουσα . Εμένα δίνω .

Και τότε έκοψες το δανεικό το χέρι που 'βρισκε απάγκιο σε σταυρούς 

που χρώσταγαν ταμένες κορυφές του απείρου
-παρτίδες του Ενός -
σαν το φεγγάρι απόψε μαχαίρι υπερβατικό ,
ήρθε η ώρα που οι απαντήσεις βρήκαν μύθο ν'απαρνηθούν.

Οι άκρες των δακτύλων του γκρεμός που ξεψύχησα
το άγγιγμα του ποταμός που ρέει μέσα μου ,
για εσένα που φεύγεις , για εσένα που έρχεσαι .

Πρώιμη όψη κεραυνού που καίει τα μαλλιά μου
ή τραβηγμένη απόφαση από τα βάθη αφύλακτης μέρας ;

Αυτός ο θόρυβος υστερική επανάληψη που πνίγεται
είμαι εγώ που βουλιάζω τους βράχους ,
οι ταξιδιώτες ξέρουν μονάχα να νικούν
επειδή δεν φοβούνται να πέφτουν εκεί όπου υπάρχει Θεός.

Μην με ρωτάς για τίποτα
δεν θυμάμαι ούτε ένα όνομα να γράψω
κι εκείνα τα γάντια άναρχοι βάλτοι
από ξεκούμπωτες φωνές στον λαιμό σου.

Η μόνη λέξη που ψελλίζουν τα χείλη μου
Αναστασία .

                                                           14-02-2014