Φιλί στα σπλάχνα

 

Εκεί που ζωντανεύουνε τ' αγάλματα 
κι οι μάσκες σπέρνουν θανατικές ποινές στο χωροχρόνο .

Κυριευμένη κάμαρα  αταξία προγονική 
αυταπάτη της παιδικής αγρύπνιας  
-μέθη πικρή και σκλαβωμένη μέλισσα, κυρήθρα άγουρης συνουσίας
δεν χωράς-
μια φωτεινή στιγμή  ένας γαλάζιος τοίχος θωρακισμένες μνήμες ,
ένας γλύπτης και μια γυναίκα θάλασσα
μαντήλι στερνό στους ώμους μια τρύπα ιέρια αγναντεύει .

 Ποιός έκλεψε το όνειρο 
καρπούς αθανασίας πίσω απ'το παραβάν που γδύνεσαι
ποιός δάκρυσε για μια βαλίτσα χρώματα κι ανάσες κουμπωμένες
και η σιωπή τι να ζητάει εδώ ενώ σε ψάχνω έξω ;
  
   Μέσα έξω, έξω μέσα είμαι είσαι ο θάνατος σκυφτός αγύρτης
συγυρίζεις έπιπλα ,εξοστρακίζεις ανομολόγητες κραυγές
 εκλάμψεις άτακτης σκόνης
κόκκινη λίμνη από καμμένα κεριά παραβιασμένης γέννας 
 κι ανάσταση απ' τον λώρο των ελαιώνων .

Γη . Στην γη ονειρέψου . Την γη να την πατάς  
να φανερώνεσαι στους κήπους .
Να σπέρνεις στην αγκαλιά της Ηλιοτρόπια. 

 Σε πλάθω όρθια στη γύμνια μιας ανατροπής
φιλί στα σπλάχνα 
άρπα μελωδική στη νυχτωδία του κόσμου.
 
Μάγος εκτελεστής μιας ικεσίας πληρωμένης
αιθέρες πλάνα ξωτικά τα πόδια σου καπέλα γητευτές τυλίγουν
πέρνα μέσα απ' τα μάτια μου ουράνια πλεύση και πιάσε εκείνο πουλί απ' το χέρι .

Ο Μίτος

  Μπες στην λάμψη από την φωτιά που καίγεται
και κάνε τα δώρα της ναούς στα κρύα δωμάτια της ψυχής θηρία ,
μην αφήνεις τις στάχτες να σε παραπλανούν
είναι τυφλές για να δαμάσουν το αδάμαστο .

Αλλοπαρμένες μάγισσες , χατήρια των δαιμόνων 
ψίχα μεταξοσκώληκα που πνίγεται στο ίδιο το μετάξι.

Η σκάλα και η δροσοσταλιά της γης κοιτάζουν την Ιθάκη ,
η αυγή τάζει στο νήμα να επιστρέφει έστω και μέσα από κραυγή ,
έστω κι αν η Αριάδνη σέρνει αγκαλιά τα παραμύθια
σαν βρέφη που προδόθηκαν μες στης πλημμύρας το μακρύ καράβι ,
στης γέννας το θολό νερό , στον διχασμό  ουράνιου τόξου.
Τρόμαξε τότε σαν κοίταξε με μάτια υγρά και μόνα
εκείνον της μοίρας τον λαβύρινθο να ξετυλίγει αδίστακτα τον Μίτο. 


                                                                                          18-01-2014

Σκιρτήματα

  Ακόμη και τα μαραμένα φύλλα δεν τελειώνουν με μια πτώση.
Στο καθαρό πουκάμισο στίγματα οι λεκέδες 
από νύχτες που δεν απολογήθηκαν ,
από  μέρες που δεν σηκώνονται ούτε με σκοινιά .

 Τι ώρα ήταν όταν η σκόνη παγίδευε τα μάτια
που αντιστέκονταν και η ανάσα γεννιόταν στις φτέρνες
σαν βέλος που στοχεύει την απάτητη φαντασία ;

 Ξεριζώθηκαν όλα κι έμεινε στη μέση η γιορτή;
Οι άλλοι γυρίσαν ;
Τα ρολόγια χτυπούν ακόμη στις στοές του χρόνου ;

 Πώς θα σε ακούω όταν δεν βρέχει
και δεν θα μυρίζω φρέσκο χώμα
για να φυλάω τις στιγμές που περπατήσσμε μουσκεμένοι
μα ζεστοί από το αίμα της αγρύπνιας ;

Πώς θα επιστρέψω αν πάψω να θυμάμαι την αρχή
πώς ν ' αψηφίσω το σκίρτημα του ανέμου
καραβάκι κόντρα στην αυταπάτη .

                                                                           22-11-2012