Η γάτα

   Μεγάλη ιστορία να τα λες μ' ένα δέντρο ,

   ν' ακουμπάς
 πίνεις νέκταρ με τους αλκοόλες της γης
 ε-ξημερώνεσαι ,
απ' το μηδέν γειώνεται ο καρπός
σε πιτσιλάει αρχέτυπα
στερεύει προκαταλήψεις καταλήψεων
χωμένες στα μουλωχτά των νευροδιαβιβαστών
από κούνια μπέλα μπελάς
επεμβαίνοντας
στην θολωμένη μνήμη ενός ηλιόσπορου.

  Όπου πάω βρίσκω την γάτα μου
μην το παρακάνω και με πιάσουνε κορόιδο
το νού μου στο ιστό που ξεμπέρδεψε
τσιγγάνες ηλιαχτίδες ,
αντιστάσεις ,περι στάσεις, παρα στάσεις
καλοντυμένα ζητιανάκια΄ μπουκωμένα στον κορμό
σπασμένου σάκου
μ' αμνιακό βασιλικό πολτό αλαζονείας.

  Βασιλικός σκέτο
  στον πυρήνα αφαιρετικός.

  Τίποτα δεν πραγματώνεται
 σε δάσος με τιγράκια
 μονάχα ποταμός μελωμένος δροσίζομαι
 τα έλαια με μεθούν ως το κουκούτσι.

Μην τα σκοτώσεις κυνηγέ
κοίτα τα στα μάτια

σαν διακρίνεις τον λόγο έλευσης

θα είναι επειδή τυφλώθηκες απ' το φως

ως και το όπλο θα ντραπεί για παραπλάνηση

Η γάτα δε με πράσινες ματάρες
σίγουρα φωσφορίζουν την νύχτα
λες να είναι νύχτα από φώσφορο
ταξίδι ανατολής  δύσης
 ή αποσκευής ιέριας μνήμης ;

Ας αποκοιμηθώ να κλέψουν νύχια οι ρίζες
χρυσό ονείρεμα των βάλτων.

Μακάρια θολούρα

  

    Μακάρια  η θολούρα των ημερών
ίσως να κρύβει κάτι
στα πιο δυνατά φεγγάρια ,
μάτια ανοιχτά δίχως να βλέπουν ,
ακαμψία του νήματος ξανά κουβάρι 
"στένεμα " του απείρου που ανταμώνουμε
χώμα  ασυδοσίας παράχωμα 

 μαριονέτες πλανόδιων μασκοφόρων
εμείς ή οι άλλοι
 κι άλλοι  κι άλλοι
τα πιο σωστά μας λάθη 
κεντήματα στο πεπρωμένο 
ποτέ δεν αυθαδιάζει
ξηλώνει φτύνει εξιλεώνεται.

  Σελήνη τσαλακώσου
να έχω αντίκρυσμα για πόθο
φλόγα ευελιξίας άναψε τα αναπάντητα
μα μην τα μαρτυράς ,
η σιγουριά ζωή σε κλέβει
φέξε κι άκου δυό  ψέμματα κι απόψε.

 Στήνει παγίδες το φεγγάρι
κόντρα σε αυτό που θέλει να φανεί

_ίσως γιατί επεμβαίνουμε στο φως
πριν σκοτεινιάσει
στα κλεφτά πριν σκάσει το υπόγειο κύμα _

το πνεύμα έχει μπέσα σε ό,τι συμφώνησαν
 τα είδωλα πριν προσπεράσουν
 και λαλήσει ο πετεινός.

  Γίνουν σκόνη σκόνη σκόνη
αστερόσκονη
από ερείπια σκόνη πυκνή 

έτσι για να επιμένουμε στο απρόβλεπτο

 στο από Αλλού φερμένο χαλινάρι .

Φίλησα τον Μάη

 Φίλησα τον Μάη
χάδι ήλιου διαπεραστικού
σε νυχτωδίες απόκληρες
απ' του οργώματος τα πάθη 
τον γεύτηκα στον ουρανίσκο 
μοσχοβολάει δυόσμο από την λαική της γειτονιάς
μάτια αναστύλωσης
μετάνοια στα κεκτημένα από λάθος.
 
Με δοκιμάζει ρούχο αφόρετο
καθαρτικό
προχωράει βαθύτερα
ακόμη πιο μέσα στους κρυμμένους σπόρους
όνειρο και ξαστεριά μου
πρωτύτερα σαν αύριο
χθες που μέλωσε τα τρυπημένα .

Κι αν μάτωσα 
στο παραμιλητό του πλήθους
δικό μου γινάτι

-συγχορδίες λιμαρισμένες
δέρμα βαθύ επουλωμένος απόηχος
άλλες με ξόρκι από μαύρες θάλασσες στον ύπνο -

συνήθεια στο κοτσάνι
αλλοτινή αρπαγή για στύψιμο
τίποτα τώρα
τίποτα
μόνο χυμούς ανατολής
ίσως γιατί τον φόρεσα ολόκληρο
πήρα το ρίσκο , υπάρχει.

  Δέχτηκα
τον θέλησα πολύ αποδέχτηκα
 μετατόπιση της χρυσαυγής 
στο τρίτο μάτι ,
εκτεθιμένες πτήσεις
πρόποση στην εσοχή της άνοιξης
ένιωσα ρίζα μια.

Με μύρα

Με βαγια και μυρα σε ραινουν σημερα Χριστε
εσενα που νικησες τον θανατο με θανατο 
χαραξες τις φλεβες σου 
και κοκκινησαν τα ονειρα
τυφλωνεις αστρα να φωτιζεται η ψυχη
μαλακωνει τα γηινα ψευδη
εξω απο το πλεγμα της Σεληνης
στην λαγνεια της περιφερειας
τα εξω ολα.

Αδειασε .

Δεν εχει σημασια η νυχτα
αλλα ποια ωρα νυχτωνει
να χωρεσει κι αυτη στην σαρκα
να ξημερωσει με φιλι 
που προδοθηκε γι αληθεια.

Μετουσιωσε σε ουρανο
ταπεινωση στο αγνωστο
και στο βασιλειο της φθορας,
μακαρια η αφθαρσια του απειρου
θρεψου
γινε αυτο που εισαι
μην ψαχνεις για ορισμους το στενευεις
ριζωσε στην προελευση
σε οτι ακομη δεν ειδες ακομη  .
Ακομη.

Ολοκληρη επ ανασταση αυτο το Ακομη.
Γεννεσιουργος αιτια ,
προ(σ)θεση ζωτικη.

Παντα θα σταυρωνονται τα ποιηματα του δεν
αναγενναται η φλεβα κι ο παλμος σε Ενα
τολμη αθανασιας παραμονες ελεους .

ατιτλο

βρεχει κλειδια στη θαλασσα
και πλενει ο Βυθος το καθαρο το κυμα
λες και το ακαθαρτο ποτε υπηρξε
επινοησεις για χασιματα 
ψεματα για φυγη ,
αλμυρα στον αφρο απο αλατι κλειδωμενο