Κρύψου φεγγάρι

Κρύψου φεγγάρι 

μ'αρέσει να ψάχνω τα ίχνη σου 
είναι πιο σκανταλιάρικη έτσι η παρτίδα ,

άσε να μπω ολόκληρη στην αύρα σου
να χυθώ απ' την άλλη 
να μεθύσω αλλιώτικα από χθες
ν' αφεθώ στον αγέρα που φύσηξε πύρινο σκέρτσο
να είμαι τίποτα ,
αστέρι που δεν χαραμίζεται σε ερμηνείες
αυτόφωτο ν' αυτοκτονώ τα ετερόφωτα τσιφλίκια
όταν τελειώσεις το παραμύθι
ν' αρχίσω .

Τα κάτι κολλούν σε ετικέτες
πνίγουν σαν χταπόδια τον λαιμό
η φωνή ακούγεται πατημένη ζητιάνα
μες από κουρελιασμένα πλοκάμια
ματαιότητας και ποιά η απόσβεση ;

 Όχι δεν είναι αυτή η δική σου
 μην μπερδεύεσαι
αυθάδεια στη χάρη ουράνιου παλμού
μαλάκωσε το ποίημα 
καψαλίζεται στις σπίθες.

  Τούτα τα κάτι κάνουν μισές στροφές
ζωή διαμελισμένη
χαράσσονται πυγολαμπίδες στις δόλιες σου αχτίδες
κι άντε  τα παγιωμένα ήθη 
να εξαγνιστούν σε πάπυρους ακαθαρσίας ,
ζαλίζουν έως και την θηλυκή ματιά
που σε κυττάει κι αρσενικά.

 Ένωσε τα
κελάηδησμα αιώνιας μήτρας
σύστησε τα πεδία στην μαγεμένη άρκτο

_το θέμα δεν είναι να χάνεσαι στην περιστροφή
μα ν' αναρωτιέσαι κυκλική φωτιά
τι ζωτικό σε ακουμπάει
να το τιμάς μαραζωμένε πρίγκιπα
ώσπου να μάθεις να καίς._

  Ώχρα του σύμπαντος που θέλεις χάδια
κι αγκαλιές γεμάτες σαν εσένα ,
μεταξύ μας πιστεύω πάντα όσα λες
- δεν παίζω με φλόγες ιερές -
μετουσιώνω το παρόν σαν σπέρμα που επέζησε 
και βλέπω αυτό που ποτέ δεν υπήρξε
ευγνωμονώ και υπάρχω.

πανσέληνος 23-3 έκλειψη στον ζυγό!

Χάρτινοι άγγελοι

  Στους χαρτινους αγγελους 
που ζουν στα σκοτεινα
ανταλλασοντας γροθιες  
με το ειναι 

-οτι εμαθαν απο εκεινο το χαρτι
που τραβηξες  στην τραπουλα που μοιραζε
κι εθετε τους κανονες του παιχνιδιου -

απο τα ψεμματα χτιζουν σπηλιες ,
μα αν τους κοιταξεις τρυφερα
σβηνονται στους βαλεδες που τυλιχτηκαν
κι αφηνουν τις σελιδες παρτιδες λευκες
πατριδα για εσενα μελωδια αγγελων.

Κουπες ιαματα 
αδικοι νομοι επειδη παρκαρες παρανομα
κι εβαλες σημαδια μεταχειρισμενης καρτας.

Έτσι την ειδες ματια μου
κοιτα τα ματια σου
παντοτινη ομορφια μου
 σου
ολα τ' αλλα πετα τα
κι εμενα χρεωσε με στα σπαθια
που δεν μπορεσα να κοψω
μα πως να το εκανα
δεν μου ανηκαν ,
θα με τρυπαγαν πισω οι μυτες 
της αλλότριας ιδιοκτησιας.

Ακροβατουσα στα ορια 
ματωμενη πλανη στο ασυνειδητο
φωναζε "μη" η ποιηση.
Φτανει.  Εκτος . Ελεγχου.

Γιατι ποιηση ηταν πανω απ' ολα.

Πως να τα βαλεις με την φυση 
και τις τυφλομυγες
_σου χαρισα ομως ολα τα φυλλα
που με ορισαν τοτε
κι αναποδογυρισαν να μου δειξουν τον δρομο._

Σ ευχαριστω γενναιε πολεμιστη ,
τραβα στο φως
 ισως δω κι εγω πιο καθαρα.


                           2   Μαρτιου