Κι ύστερα ήρθε βροχή

  Κι ύστερα ήρθε βροχή

καιγόμαστε από κούτσουρα μιας μέθης περασμένης
άμαξα φτερωτής πνοής τα λαβωμένα βήματα.

  Πώς να 'χει αστέρια ο ουρανός

τα παραμύθια τέλειωσαν

όταν κανείς υποχωρεί υπνοβατώντας

σαν φοβηθεί την αγκαλιά των νεραιδών

κι αρκείται στα κουφώματα σαθρών παραπλανήσεων.

Μέγα κακό η συνήθεια

κι άντε ν'αλλάξεις ρότα.

Σ' έχει ανάγκη ο καιρός κι εσύ εκείνον.

 Σκαρφίστηκες ποτέ έναν δικό σου τρόπο

ή όλα μίζερα στο άνυδρο ρεύμα των πολλών

βουλιάζοντας την όποια αναγέννηση;

  Δεν λέω να προκαλέσουμε τα άκρα
να εναντιωθούν

όπως ο Δαίδαλος κι ο Ίκαρος που πέταξαν ψηλά 

μα φάνηκαν άπληστοι στη γενναιοδωρία του ήλιου
κι ήταν ο θάνατος αργός και κρύος .

  Μόνο ν'αδράξουμε την μέρα 

να έρθει βροχή 

διότι φαντάζεσαι τη συνέχεια του δράματος 

να μην απλώνει το χέρι του κανείς
να ανδρωθεί αυτός ο τόπος;

Απο -συγκόλληση

 Θόρυβος περιχαρακωμένης ανακολουθίας
η αντιπαλότητα του ειδώλου με το γίγνεσθαι 

δρεπάνι που τεμαχίζει την ευημερία του ήλιου.

Παρηγοριέμαι από την διαδοχή

να ξεκολλήσω από το μνήμα σταυροφοριών

που υμνούν σκεπτομορφές ανίας και χαλασμού.
Κατώτερα δαιμόνια επιμένουν να κλονίζουν την ευθύνη.Μου.
Στο άπαν.

Στοιχειά πετάγονται μέσα απ' τ'απολιθώματα

φορούν το βίο απροσάρμοστων ψυχών

 αυνανίζονται σε πλαστικές σακκούλες,
πνίγονται στο λαιμό του αέρα

βαλτώνουν στους σταθμούς της γης.

 Τρίζουν οι καρποί των χεριών

καθώς με διαπερνούν οι αντιπαραθέσεις
-από πρόθεση-
σε θέσεις που αναμασάνε το κενό

σαν ξεχαρβαλωμένα στηρίγματα μιας μαριονέτας

σε ακούρδιστες μάχες πανωλεθρίας
σε διαδρόμους που προδίδεται το ρήμα Ζω.
Σε ρημάζω.

Ψάχνω για συμβατότητα 

στην ασυμβίβαστη του κόσμου υπεροχή ,

στην μετουσιωμένη παραλλαγή αποτυπώματος,

στα πίσω διαμερίσματα πλοκής και πλεύσης
-αναζωπύρωση κι ευχή -
από το έλεος της υπέρβασης να ενώσω τα κομμάτια

της απο-συγκολλημένης σύνθεσης.

Άφησε με να φύγω

Φάλτσα συγχορδία επαναλαμβανόμενης ματαίωσης
πλήκτρα κατευθυνόμενα
δίχως πρωτοτυπία στο αποτέλεσμα.

Δεν προκύπτουν συναισθήματα που με ξαφνιάζουν
μoνάχα ρηχές των δρόμων ανυπέρβλητες στοές

Άφησε με να φύγω
από όρια και ορίζοντες χωρίς το ο
οι κορυφές μαρμάρωσαν σ' αγέννητες λιακάδες.

Εγκλωβισμένη στο ατσαλάκωτο του χαρακτήρα μου
τσαλακώνω την ανεμελιά μιας πεταλούδας

Άφησε με να φύγω
μην με αφήνεις να παραπαίω
στα απομεινάρια ενός διχασμένου αιτήματος.

Αγρύπνια κι αμφιταλαντεύσεις
γδέρνουν τα σημάδια της νεότητας μου
κι έχω ξεχάσει πώς είναι να μην υπάρχεις
για να υπάρξεις.

Μια συντριβή να σέρνεται απ' το ψέμα η αλήθεια
η ελευθερία αιχμαλωτίζεται στη λήθη μιας σπηλιάς.

Μέσα από εσένα επέλεξα ν' απαλλαγώ
τα πρόσωπα γυρνούν στις ίδιες θέσεις
κι η αντοχή μου κρέμεται απ' ό,τι περισσεύει.

Λοιπόν μίλα ,
θέλω να πιστέψω στην συγκίνηση σου,
στήσε με στον τοίχο μέχρι να σωπάσει ο μύθος που θέριεψε ,
να τσακιστεί η τρίαινα του Ποσειδώνα
που με τρυπάει και δεν ματώνω ν' αδειάσω .

Μέσα σε μουδιασμένες θάλασσες
γυρεύω αυθεντικότητα.

Όν ,οντότητα, οντότητες . Ανήκεις.
Πού ; Ανήκω.
Έλα κι έχω αργήσει.

Είναι που θέλω να μ' ακούς

Έχω ανάγκη να μ'ακούς

κι ας λέω άλλα απ' αυτά που σκέφτομαι

-το πήγαινε έλα στα παραλληρήματα

το κρατάω μόνο για εμένα-

δεν αντέχω  στην ιδέα να μην βρίσκεις δρόμο  να σωθείς .

Κι έτσι σωπαίνω

όμως ο λόγος μαδάει τις λέξεις
και δεν βρίσκω πουθενά να κρυφτώ.

Στιγμή , νύχτα , χρόνος

μια αόρατη υποψία φωτός ,

πάλι περάσαν πάλι εδώ κρατιέμαι

και τι δεν θα 'δινα για να με πάρουν μέσα τους

-να ζήσω-

κι όχι να φαντάζομαι πώς θα ήταν να ζω-

Όταν κοιμάμαι δεν βλέπω πια όνειρα
όταν ξυπνάω δεν ερωτεύομαι για να ονειρευτώ .

Δεν ξέρω αν ψάχνω αποδέκτη της σκέψης μου
ή απλώς κάνω τα πάντα προκειμένου να μην ακούω
στην προσπάθεια  μου να με ακούσω.

Σημείο αναφοράς

Δεν γουστάρω να  ζω μ'αναμνήσεις

όμως δεν βλέπω μπροστά μου δέντρα ,

μόνο δάση καμμένα , κιτρινισμένες φυλλωσιές

που φοβούνται την δύναμη του ίσκιου τους.

Τα λεωφορεία έχουν πάλι απεργία

κι η λεωφόρος ματώνει από τις συνεχόμενες στάσεις ,

δεν έχει νόημα να είσαι εκτός ,εντός

ή και στην άκρη του αποθέματος ελπίδας.

-Αρκεί να υπάρχει ένα σημείο αναφοράς

να συνεχίσεις ετούτη την ανηφόρα.-

 Η αλήτικη φτιαξιά των βημάτων

 που χρεώνουν την ζωή για την αμαρτία της που υπάρχει ,

αυτή η αλήτικη ιστορία με σημάδεψε

κι ακόμη προχωράω .

Δεν βρίσκεις στους κήπους των παραμυθιών μαργαριτάρια 

αλλά στους περαστικούς που πίστεψαν

και έφτιαξαν τον δρόμο με την δίψα τους .

Ξέμεινα πιο πάνω από βενζίνη

στην διαδρομή συνάντησα πετρελαιοφόρα ,

όμως γυρίζω πάντα στην αιτία που μ' έκανε ν' ακολουθήσω

ότι το τέλος ίσως να είναι η αρχή μου.