Άλλη μια μέρα αφθονίας

 Σε καταστολή η γενναιοδωρία

ο κόσμος δεν έμαθε ακόμη να δίνει

ν' αφήνει κάτι  για τον διπλανό
που η μοίρα του έγραψε να ψάχνει για χρυσό
 στα κρίματα  του Ιούδα.

 Κι έτσι επέμεινε στα ενδότερα
με τίμημα  κανένας να μην κατανοεί
τα αντίποινα προάστια της ζωής του .

Τα σύννεφα σπέρνουν δώρα πνοής σαν βρέχει

μα έξω η ανάσα καίγεται δίχως να λογαριάζει.

Κι άλλη μια μέρα αφθονίας μετρά η οικουμένη

άλλη μια μέρα ρέει καθαρό νερό
ετούτο δεν ενδίδει σε κανιβαλισμούς
και αρπαγές ονείρων.

Δεν θέλω να σηκωθώ απ'το κρεβάτι σήμερα

οι υπονομεύσεις μ'εξουθενώνουν,

θέλω να ονειρευτώ όπως χθες

όπου τα δέντρα τα παλιά έδιναν χώρο στα νέα φυτά
να βγούν κι αυτά στο ξέφωτο.

Κι άλλη μια μέρα αφθονίας αδερφέ μου

θυμάσαι όταν ήμασταν μικροί ;

Η ενηλικίωση  ξέμεινε να πενθεί
έναν τραυματισμό από σφαίρα
συγχώρεση ζητά από την μοιρασιά ,
η σφαίρα ήταν άσφαιρη
μα πώς να δικαιολογηθεί το λίγο ;

Αναμφιβόλως θα έρθει η ώρα που θα με αγκαλιάσεις

σαν δεις ότι αρκεί για όλους
το ύδωρ της αιωνιότητας.

~ ύδωρ αθανασίας ~

Μου 'πες θα φύγω ξαφνικά
μια νύχτα του Φλεβάρη
οι άγγελοι με παίζουνε στα μυθικά φτερά τους
τι άδοξα λυγίζουνε τα αλλόκοτα πουλιά.

Άδικη γιορτή φυγή η σου και πικρή
πέλαγος που ξεψύχησε σε μια οφθαλμαπάτη
φοράς μια μάσκα απειλής και προκαλείς
δεν θέλω να ματώσουμε ξανά σε παγερούς χειμώνες.

  Δώρο ένα χαμόγελο σε διάφανη πορεία
 δύο διαβάτες μιας πηγής
εξόριστοι τυχών υποταγής και πλάνης
η πάλη δικαιώνεται όταν πιείς ύδωρ αθανασίας.

Η αγάπη αντέχει για να ζει σ' αληθινά φεγγάρια
κι η θλίψη μες στα μάτια σου μου έκλεβε το φως
ίσως ποτέ δεν ένιωσα στ' αλήθεια την αιτία 
ίσως γιατί φοβόμουνα μήπως ήμουν εγώ.

Η θάλασσα που σ' έφερε
ξέπλυνε όλο το αλάτι 
μα μέσα σε βαθιά νερά γεννιούνται οι ψυχές ξανά
τολμάς να ζήσεις μια υπόσχεση παλιά ;