Τοίχοι , στενά και άγονα σύννεφα
καλώδια δίχως ζωή ,
κάδοι απορριμματοφόρων ξέμειναν
να ισοπεδώνουν το κάθε τι
και μια στεγνή πνοή ξερνάει την μνήμη στα συρματοπλέγματα.
Πόθοι απροσπέλαστοι
ρωτάνε τους περαστικούς για τα βιώματα
κι απολογούνται για το λίγο το τόσο πολύ.
Τα πουλιά παύουν να κελαηδούν
όταν δεν τ'αφουγκράζεσαι ,
ακόμη και στην οχλαγωγία των δρόμων
ακούγεται ο σκοπός ταγμένος να με σταματήσει
να πουλάω και να ξεπουλιέμαι .
Αυτοκυριαρχία της σκέψης
-συστήνομαι με την πεμπτουσία της αθανασίας-
δεν χάθηκε το πυρ.
Είναι εύκολο το βόλεμα σε άλλον εαυτό ,
πολλά κρανία λυσσομανούν για επιστροφή
ικετεύοντας μύθους.
Παύση , νότες βαριές
σκονισμένα πλήκτρα ακαμψίας
η αντοχή μου σιγοκαίει σ'ένα βουβό ψαλτήρι.
Δεν με χωράει ο κόσμος
στενεύει το αλισβερίσι με τους έσω δαίμονες
τι συντροφιά ένα ποίημα.
