Το πίσω του παρόντος δεν έχει μέλλον
κι ας σέρνεται μπροστά με ενοχές
να ζητιανεύουνε παραστρατήματα.
Κι η μέρα δεν ξαποσταίνει
για να γυρνάς ξοπίσω απ'τις έρμαιες ώρες.
Αβυσσαλέα εισβολή η ανάγκη για πραγμάτωση του στόχου,
βαρέθηκε να ζει σε όνειρα.
Δεν χρεώνει , χρεώθηκε σε σκοτεινά σοκάκια
εκεί που ο αέρας δεν είχε χώρο να περάσει
και η αιτία ξέμεινε με τον λόγο στο περιθώριο.
Βαδίσαμε χωρίς οδό κι αέρα απόκοσμο
σαν βουλωμένες φλέβες,
χωρίς προσταγή σε στείρο μέτωπο σε φέρω
με υπεράσπιση για εκείνο που διέφυγε
κι είναι ξανά εδώ.
Επειδή κι εμείς το κοιτάξαμε αλλιώτικα.
Στα όρια γεννιούνται τα συνθήματα
και οι συνθήκες βρίσκουν προοπτική.
Σταγόνες ξεπετιούνται ανάγλυφες
από περιοχές εκτός σχεδίου
κι εντός βαθύτερων επιθυμιών
που δεν στέγνωσε η επιφάνεια και το δήθεν ζω.
Δεν στερεύει ό,τι παράγεται εν αφθονία
δίχως φθόνο κι αλήθεια σμιλευμένη
ενάντια στη ρήξη μιας ακυβέρνητης ρωγμής
που ίσως ακόμη κι εσένα να ματαίωνε.
Έτσι για το παράδοξο του κόσμου
που ξαγρυπνά με ελπίδα
κι ανέλπιστα δικαιώνεται.
Γι αυτό θα παραΜείνομε εδΩ.
